Monday, September 27, 2010

ရင္နင္႔ေအာင္ေမႊး


အဲဒီ႔အျဖဴေရာင္ သစၥာပန္းလွလွေတြကိုသာ က်ေတာ္ မခ်စ္တတ္ခဲ႔ဘူးဆိုရင္ . .... သာယာျငိမ္႔ေညာင္းလွတဲ႔ အဲဒီ ျမန္မာေတးသြားေလးတစ္ပုဒ္ကိုသာ က်ေတာ္ နားဆင္ခံစားခြင္႔မရခဲ႔ဘူးဆိုရင္ ..... ေလးနက္ေတာက္ပတဲ႔ အဲဒီ႔မ်က္၀န္းနက္ တစ္စံုနဲ႔  က်ေတာ္ ဆံုေတြ႔ခြင္႔ မရခဲ႔ဘူးဆိုရင္ ....အဲဒီေန႔က ....ႏွလံုးသားရိွတဲ႔ အရပ္တစ္ေနရာကိုသာ က်ေတာ္ ေရာက္မသြားခဲ႔ဘူးဆိုရင္ေပါ႔ ....က်ေတာ႔ ရဲ႕ဘ၀တစ္ခုလံုးကလည္း အခုေလာက္ထိေတာ႔ အၾကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲသြားလိမ္႔မည္ မဟုတ္ပါ ....။

....ရန္ေနာင္......


တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လြန္းေသာ....ထင္းရွဴးေျမရဲ႕ျခံ၀န္းေလးအတြင္းက .....
ကဗ်ာဆန္ဆန္လွပေသသပ္တဲ႔ တစ္ထပ္တိုက္အေဆာက္အဦးေလးမွာ ခရမ္းေရာင္စာလံုးျဖင္႔ေရးထားေသာ ဆိုင္းပုဒ္တစ္ခုကို ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္ ....။

သစၥာေျမ ..... 

ျခံေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာေတာ႔ သစၥာပန္း(သို႔မဟုတ္) တစ္ခ်ဳိ႔က စစၥပန္း လို႔ေခၚတဲ႔ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ရဲ႕ရာသီဥတုနဲ႔မွ လွပစြာ ရွင္သန္ေသာပန္းခင္းၾကီးက ထိုအေဆာက္အဦးေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာ ေ၀ေ၀ဆာဆာဖူးပြင္႔လို႔ေနၾကသည္...။

ရိုးတံရွည္ရွည္စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ရိွျပီး သူ႔ရဲ႕ပြင္႔ဖတ္ေလးေတြကေတာ႔ ပန္းခရမ္းေရာင္ ေလးေတြျဖစ္တဲ႔အတြက္ က်ေတာ္ ထိုပန္းခင္းကို ၾကည္႔ျပီး စိတ္ၾကည္ႏူးလန္းဆန္းမႈကို ရလိုက္ပါသည္...။
အုတ္နီခဲေလးေတြကို သဘာ၀အတိုင္း စနစ္တက်ေသသပ္စြာခင္းထားတဲ႔ လမ္းသြယ္ေလးရဲ႕ တစ္ဘက္မွာေတာ႔႔  ထင္းရွဴးရိပ္ေတြရိွေနျပီး စက္ဘီးေလးေတြ ၊ ဆိုင္ကယ္ေလးေတြ ... ဂ်စ္ကားေလးေတြ နဲ႔ ျပိဳင္ကားလွလွေလးေတြက ေနရာယူလို႔႔ထားသည္။

လူငယ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၀င္ထြက္သြားလာပံုရသည္႔ ျခံ၀န္းေလး၏ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို သံုးသပ္ျပီးတဲ႔ေနာက္.... က်ေတာ္႔အေနနဲ႔ အေဆာက္အဦးထဲကို ၀င္သြားရမလား ... ေရွ႕ကေနပဲ မေယာင္မလည္ ေစာင္႔ေနရရင္ ေကာင္းမလားလို႔ေတြးေနဆဲ .....

“မဂၤလာပါရွင္ .... သစၥာေျမက ၾကိဳဆိုပါတယ္ .... ဘာမ်ားကူညီေပးရပါမလဲ ”

အသက္ ၂၅ႏွစ္အရြယ္ေလာက္သာရိွဦးမည္႔ အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ဦးက က်ေနာ႔ကို ထြက္၍ဆီးၾကိဳႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါသည္ ...။

အထက္ေအာက္ဆင္တူ ခရမ္းေရာင္ျမန္မာ၀တ္စံုကို၀တ္ဆင္ထားေသာ  သူမ၏ပံုစံအရ ...သစၥာေျမ ...ဟူေသာ ေနရာေလးကို က်ေနာ္ပို၍ပင္ စိတ္၀င္စားသြားမိသည္။

“မဂၤလာပါ ညီမ ... လို႔ က်ေနာ္ကလဲ ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ျပံဳးျပလိုက္ရင္း ... စိုင္းေက်ာ္စြာဆိုတဲ႔ နံမည္နဲ႔ ဒီမွာ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္မ်ား ရိွပါသလား ခင္ဗ်ာ ... ” လို႔ က်ေနာ္က ေမးလိုက္ေတာ႔ ...

“ဟုတ္ကဲ႔ရွင္႔ ရိွပါတယ္ရွင္ ...အတြင္းက ဧည္႔ခန္းေဆာင္မွာ ေစာင္႔လို႔ရပါတယ္ ... က်မ အတန္းခ်ိန္ေတြကို check  လုပ္ျပီး အေၾကာင္းၾကားေပးထားပါ႔မယ္ ... ”

“ဟုတ္ကဲ႔ ေက်းဇူးပါ ညီမ.... ” လို႔ ေျပာရင္း သူမဦးေဆာင္ေခၚသြားရာ အေဆာက္အဦးေနာက္ကို က်ေနာ္
၀င္ခဲ႔လိုက္ပါသည္...။

ထိုဧည္႔ခန္းမေဆာင္ထဲကို က်ေတာ္ေျခခ်လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ....က်ေနာ္သိပ္ၾကိဳက္သည္႔ ႏိုင္ငံျခား ႏွင္းဆီရနံ႔ေတြက ဧည္႔ခန္းေဆာင္တစ္ခုလံုးမွာ ေမႊးၾကိဳင္သင္းပ်ံ႕လို႔ေနပါသည္။

ေနာက္ျပီးေတာ႔ ....ဧည္႔ခန္းေဆာင္ တစ္ခုလံုးမွာလည္း ခရမ္းႏုေရာင္ေတြက ေနရာယူထားျပီး က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားသည္႔ ျမင္ကြင္းေအာက္မွာ ေတြ႔လိုက္ရသည္က ခမ္းနားသပ္ရပ္စြာ ခင္းက်င္းထားေသာ ဧည္႔ခန္းေဆာင္ထဲမွာ က်ေတာ္အရမ္းႏွစ္သက္မိေသာ အျဖဴေရာင္ႏွင္းဆီပန္း စစ္စစ္ေတြ.....။
က်ေတာ္ အံ႔ၾသစြာေငးေမာမိရင္း ....မဆီမဆိုင္လို႔ပဲေျပာရမလား .... ခရမ္းေရာင္ သိပ္ၾကိဳက္ေသာ .... အျဖဴေရာင္ႏွင္းဆီပန္းေတြကို သိပ္ခ်စ္တတ္ေသာ ... တစ္ခ်ိန္က က်ေတာ္႔ခ်စ္သူ ေကာင္မေလးကို  တမ္းတမ္းတတ သတိရလိုက္မိပါသည္ ...။

က်ေတာ္ အေတြးတစ္ခ်ဳိ႕ျဖင္႔ ေငးေမာေနဆဲ ......

“အစ္ကို ... ဆရာ ဦးစိုင္းေက်ာ္စြာက ေနာက္တစ္နာရီေလာက္မွ အတန္းခ်ိန္ ျပီးပါမယ္... လို႔ ထို၀န္ထမ္း အမ်ဳိးသမီးေလးက လာေျပာေတာ႔ ေစာင္႔ရမည္႔အခ်ိန္အတြက္ က်ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္သြားရင္း ....

“ေအာ္ ဟုတ္လား ညီမ ... ရပါတယ္ က်ေတာ္ ဒီမွာပဲ ထိုင္ေစာင္႔လိုက္ေတာ႔မယ္ ...

လို႔ က်ေတာ္က ဆိုေတာ႔ ေကာင္မေလးက တစ္ခ်က္ စဥ္းစားသလို ျပဳလိုက္ျပီး ....

“ဒီမွာ ထိုင္ေစာင္႔ရတာ  .. အစ္ကို ပ်င္းေနရင္ ဒီဘက္ကေန တည္႔တည္႔သြားလိုက္ပါ .... လွမ္းျမင္ေနရတဲ႔  ကုန္းျမင္႔ေလးေပၚမွာ ... က်မတို႔ ေက်ာင္းရဲ႕ ျမတ္ေရႊအိုး စာၾကည္႔တိုက္နဲ႔ စာအုပ္ဆိုင္ေလး ဖြင္႔ထားတာရိွပါတယ္... အဲဒီထဲမွာ ၀င္ျပီးေလ႔လာလို႔ရပါတယ္ ... ”

စာအုပ္ေတြဖတ္ရတာ ေဖြေႏွာက္ရတာကို အလြန္၀ါသနာပါေသာ က်ေတာ္႔အတြက္ ထိုေကာင္မေလး ေျပာလိုက္ေသာ စကားက အားတတ္စရာ ျဖစ္သြားသည္ .... က်ေတာ္ ၀မ္းသားအားရနဲ႔ပင္ ...

“ဟုတ္ကဲ႔ပါ ခင္ဗ်ာ.... က်ေတာ္ စာဖတ္ရတာကို အရမ္း၀ါသနာပါတဲ႔အတြက္ ... ဒီလိုအၾကံေကာင္းေလးေပးတာ သိပ္ကို ေက်းဇူးတင္သြားျပီ ... လို႔ ၀န္ထမ္းဧည္႔ၾကိဳေလးကို ေျပာလိုက္ရင္း .....

စိတ္၀င္စား တတ္ၾကြစြာျဖင္႔ ျမတ္ေရႊအိုး သို႔ - ဟု လမ္းညႊန္ထားေသာ ျမွားေလးအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ေလွ်ာက္ခဲ႔လိုက္ပါသည္။


------------------------------------------------------------------------------

“ယေန႔ၾကြလာ မိတ္သဟာ..... ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ျမဲပါေစ ...
ဤဆိုင္တြင္းမွာ မ်ားေဆြသဟာ ... ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ျမဲပါေစ ....
ဤေက်ာင္းအတြင္းမွာ....  ပန္းသစၥာ ...အျမဲသာ ထာ၀ရ .... လန္းပါေစ ..... ”

အိုး ... က်ေတာ္႔ရင္ဘတ္ထဲကို သာယာျငိမ္႔ေျငာင္းစြာျဖင္႔ စီးဆင္း ... ၀င္ေရာက္လာေသာ ေတးသီခ်င္းသံေလး .....
က်ေတာ္ ဒီအသံေလးကို ေကာင္းေကာင္းၾကီးကို ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္လွသည္ဟု ခံစားရသည္ ...။
အခု ေနာက္ထြက္လာတဲ႔ မိုႏိုေတးသံရွင္တစ္ေယာက္ေယာက္ပဲျဖစ္မည္ဟု မတင္မက် အေျဖထုတ္လိုက္ရင္း... စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္ဘက္ မ၀င္ေသးပဲ ... ျမတ္ေရႊအိုး စာၾကည္႔တိုက္သို႔ ဟူေသာ လမ္းညႊန္ျမွားေလးအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ႔လိုက္ပါသည္ ....။

ဆိုင္ထဲမွာ ႏုညံ႔ညင္သာစြာ ပ်ံ႔လြင္႔က်န္ရစ္ခဲ႔ေသာ ေတးသီခ်င္း အလိုက္ေလးကေတာ႔ အဆိုေတာ္ေဟမာေန၀င္းရဲ႕ ေမတၱာပို႔ေတးတစ္ပုဒ္ထဲက သံစဥ္အတိုင္းျဖစ္တာ ေသခ်ာသည္...။

သို႔ေသာ္.... ေတးသီခ်င္းစာသားေလးေတြက ဤေက်ာင္း ၊ ဤဆိုင္ေလးအတြက္ သီသန္႔စပ္ဆိုျပီးမွ စႏၵယားတီးျပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သီဆိုေပးထားတာျဖစ္မည္ဟုေတြးမိရင္း ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းေလးကို တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ထူေထာင္ထားေသာ ပိုင္ရွင္၏ စိတ္ကူးႏွင္႔ အေတြးကို က်ေနာ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်ီးက်ဴးလိုက္မိသည္ ...။

သစၥာေျမ.... ဆိုေသာ နံမည္ေလးကို ေပးထားေသာ ဒီေက်ာင္းကို က်ေတာ္ ရိုးရိုးသာမန္ ပုဂၢလိက စာသင္ေက်ာင္းတစ္ခုအျဖစ္သာ သိခဲ႔သည္ ....။

ေတာေတာင္ေရေျမနဲ႔ သဘာ၀ ရာသီဥတုေရာေကာင္းမြန္သည္႔အျပင္ ... ပန္းေပါင္းစုံတို႔ျဖင္႔ အလွဆင္ထားေသာ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းလွသည္႔ ဒီျမိဳ႕ေလးမွာ အခုလို ပုဂၢလိက ထူေထာင္ထားေသာ ေက်ာင္းေလးေတြ မ်ားစြာရိွသည္ဟု က်ေတာ္ သိခဲ႔တာ ၾကာခဲ႔ပါျပီ ...။
သို႔ေသာ္ ဒီေလာက္ စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အႏုပညာေရာ .. ၀ါသနာေရာ ... ေစတနာေရာ ေပါင္းစပ္ထားသည္႔ ဒီေက်ာင္းမ်ဳိးကို က်ေနာ္ မေတြ႔ခဲ႔ဘူးပါ...။

ဆိတ္ျငိမ္ေသသပ္လွေသာ စာၾကည္႔တိုက္ထဲမွာလည္း လူငယ္အမ်ားစု တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ စာဖတ္ေနၾကသည္႔ ျမင္ကြင္းတစ္ခ်ဳိ႔မွာ က်ေတာ္ မအံ႔ၾသပဲ မေနႏိုင္သလို ... မေလးစား မခ်ီးက်ဴးပဲလည္း မေနႏိုင္ပါ ။
က်ေတာ္ အခုမွ သေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္ ...။
အျပင္မွာ ရပ္ထားေသာ စက္ဘီး ၊ ဆိုင္ကယ္ ၊ ကားေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြအမ်ားစုဟာ လကၻက္ရည္ဆိုင္ ၊ ဂိမ္းဆိုင္ ၊ ကာရာအိုေကဆိုင္မဟုတ္ပါပဲ ... ဘာေၾကာင္႔ ဒီလိုေနရာမွ စုေနရတာလဲဆိုတဲ႔ အေတြးက အခုမွ အေျဖေပၚသြားသည္ ....။

ျမတ္ေရႊအိုးစာၾကည္႔ခန္း ဟု ေရးထားေသာ အခန္းက်ယ္ၾကီးထဲကို က်ေတာ္ စိတ္၀င္တစားျဖင္႔
၀င္လာခဲ႔လိုက္သည္ ဆိုလွ်င္ပဲ ....

“ Weath is ephemeral , knowledge is a solid pot of gold ”
   { ဥစၥာဟူသည္ မ်က္လွည္႔မ်ဳိး ၊ ပညာဟူသည္ ျမတ္ေရႊအိုး }

ဟူေသာ... စာတန္းေလးကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ က်ေတာ္ ျပံဳးလိုက္မိသည္ ...။ 
ေတာ္ေတာ္လဲ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လြန္းေသာ ေနရာေလး ... ဟု ထပ္မံေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္ ..။

စာၾကည္႔တိုက္ႏွင္႔ စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္ေလးရဲ႕ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာျဖင္႔  ပညာႏွင္႔ပတ္သတ္ေသာ စကားပံုေလးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားျခင္းဟာ အမွန္တစ္ကယ္ လိုက္ဖက္ သင္႔တင္႔လွသည္ဟု က်ေတာ္ျမင္သည္ ...။

ယခုေခတ္လူငယ္အမ်ားစု...အင္တာနက္ဆိုင္ မွာ ခ်က္တင္၀င္ျပီး အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းေနၾကသလို  ၊ လကၻက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ ၊ ကာရာအိုေကဆိုင္ေတြမွာလဲ  .. ေတြ႔ရတတ္သည္...။
ယခုေခတ္ျမန္မာျပည္မွာ ေရပန္းစား၍ အလုပ္ျဖစ္ေနေသာ KTV ေတြမွာ ေငြနဲ႔အခ်ိန္ကို ျဖဳန္းတီးေနၾကေသာ လူၾကီး ၊ လူငယ္မ်ားစြာကိုသာ က်ေတာ္ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္႔အတြက္  ... မၾကာခင္ကမွ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာခဲ႔ေသာ က်ေတာ႔အတြက္ ဒီျမိဳ႕ေလးႏွင္႔ ဒီေျမသည္ အံၾသစရာ ေလးစားစရာ ခ်ီးက်ဴးစရာ စေသာ ရသေပါင္းစံုကို တစ္ျပိဳင္တည္းလိုလို ေပးစြမ္းႏိုင္သည္ဟု က်ေတာ္ ဟူဆမိပါသည္ ။

ဟိုၾကည္႔ဒီၾကည္႔နဲ႔ အံ႔ၾသေငးေမာေနေသာ က်ေတာ႔အနားကို လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ အေျပးအလႊား ေရာက္လာျပီး......

“ မဂၤလာပါ အစ္ကို ... သစၥာေျမကို ေရာက္လာတာ ပထမဆံုးျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ...ဟု ယဥ္ေက်းပ်ဴငွါစြာ လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္လာပါသည္ ...။

သစၥာေျမႏွင္႔ ပတ္သတ္၍ စိတ္၀င္စားစြာျဖင္႔ စပ္စုခ်င္ေနေသာ က်ေတာ႔အတြက္ အေတာ္ပဲျဖစ္သြားျပီး ...

“ ဟုတ္တယ္ ညီေလး ... အစ္ကို က ဧည္႔သည္ပါ .. ပထမဆံုးေရာက္ဖူးျခင္းပဲကြာ ... လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ႔ ေကာင္ေလးက က်ေတာ႔ကို ေမးခြန္းတစ္ခုေမးလိုက္သည္ ...။

“ေၾသာ္ .... အစ္ကို တစ္ျခားျမိဳ႕ကေနျပီး ... ကေလးေက်ာင္းလာထားတာ ထင္တယ္.. ”
က်ေတာ္ သေဘာက်စြာျဖင္႔ ဟတ္ကနဲ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ရင္း ...

“မဟုတ္ဘူးကြ ... အစ္ကို အလည္သတ္သတ္ပါပဲ ... ဒီစာၾကည္႔တိုက္နဲ႔ စာအုပ္ဆိုင္ကို လာေလ႔လာတာပါ ..” လို႔ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ႔ သေဘာေပါက္သြားပံုရတဲ႔ ၀န္ထမ္းေလးက

“အစ္ကို စိတ္ၾကိဳက္ေလ႔လာပါခင္ဗ်ာ ... သိခ်င္တာရိွလဲ က်ေတာ႔ကို ေမးပါ ...  ဒီဘက္ေကာင္တာေတြအားလံုးက နည္းပညာနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ႔စာအုပ္ေတြနဲ႔ ...computer software စာအုပ္ေတြ ေဆာ႔၀ဲစီဒီေတြပါ ... 

ဒုတိယေျမာက္ေကာင္တာကေတာ႔ အေထြအေထြဗဟုသုတနဲ႔ မဂၢဇင္း ဖက္၇ွင္စာအုပ္ေတြထားပါတယ္ ..။
တတိယေျမာက္Roll တစ္ခုလံုးက ဘာသာျပန္နဲ႔ ႏိုင္ငံျခား၀တၳဳေတြပါ ခင္ဗ်ာ ... 
စတုတၳေျမာက္က က ျမန္မာ၀တၳဳေတြနဲ႔ ကဗ်ာ ၊ ေဆာင္းပါး ၊ မဂၢဇင္း အေထြေထြစတာ ေတြထားပါတယ္ ...။
ဟိုး .... ဘက္မွာက ေက်ာင္းသံုးပံုႏွိပ္စာအုပ္ေတြရိွပါတယ္ ...။
ညာဘက္ တစ္ျခမ္းလံုးကေတာ႔ ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သတ္တဲ႔ စာအုပ္ေတြ အားလံုးရိွပါတယ္ ... ခင္ဗ်ာ ...
ထူးျခားမႈတစ္ခုကေတာ႔ ႏိုင္ငံျခားကေန လိုအပ္တဲ႔ စာအုပ္ေတြလဲ သီးသန္႔မွာယူေပးတဲ႔ ၀န္ေဆာင္မႈလဲရိွပါတယ္ .... ”

အံ႔ၾသစြာျဖင္႔ က်ေတာ္႔ရဲ႕ မ်က္ခံုးႏွစ္ဘက္ အနည္းငယ္ ျမင္႔တတ္သြားမိသည္ ထင္သည္ ...။

“ ဟုတ္လား ညီေလး ..... ေတာ္ေတာ္ေလးစံုတာပဲေနာ္ ... ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သတ္တာေတြေရာ အေသးစိတ္ ရွင္းျပလို႔ရလား အစ္ကို စိတ္၀င္စားလို႔ပါ ...လို႔ က်ေတာ္က ဆိုေတာ႔ ....

“ဟုတ္ကဲ႔ ရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ... က်ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာက အဓိကျဖစ္တဲ႔ အလယ္တန္းကေန တကၠသိုလ္၀န္တန္းအထိရိွပါတယ္။

သီးသန္႔တည္ေထာင္ထားတဲ႔ ပရဟိတမူလတန္းေက်ာင္းေလးလဲ တြဲျပီးဖြင္႔ထားပါတယ္ခင္ဗ်ာ ...

အဲဒီမူလတန္း ျပီးသြားတဲ႔အခါ သူတို႔ေတြကို  ပညာေရးေထာက္ပံ႔စရိတ္နဲ႔ သစၥေျမမွာပဲအလယ္တန္း အထက္တန္းတတ္ရပါတယ္ ။ 
ေနာက္ျပီးေတာ႔ျပင္ပက ပညာေရးထူးခြ်န္ျပီး ေက်ာင္းမေနႏိုင္ေသးတဲ႔ ကေလးေတြလဲ အမ်ားအျပားရိွပါတယ္ ခင္ဗ်ာ .... 
က်ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲ ေထာက္ပံ႔စရိတ္နဲ႔ ဒီေက်ာင္းေလးကေနပဲ ဆယ္တန္းေအာင္ပါတယ္ အခု ဘြဲ႔ရျပီးေတာ႔ အခ်ိန္ပိုင္း Guide အေနနဲ႔ ေရာ ... စာၾကည္႔တိုက္၀န္ထမ္းအျဖစ္ပါျပန္လုပ္ေနပါတယ္ .... 

က်ေနာ္တို႔ ဒီဆိုင္ေလးက ေနရတဲ႔ ၀င္ေငြကို ပရဟိတေက်ာင္းသားေတြအတြက္သာ သီးသန္႔သံုးပါတယ္ ”  ဟု ၀န္ထမ္းေကာင္ေလးက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပေပးတဲ႔အခါ ....

“ေအာ္.... အေတြးအေခၚေလးေတြေရာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေလးေတြေရာ သိပ္ေကာင္းတယ္ ... တစ္ကယ္ကို ေလးစားပါတယ္ကြာ .... ” လို႔ က်ေနာ္ကဆိုေတာ႔...

“ဒါနဲ႔ အစ္ကိုက ဒီျမိဳ႕က မဟုတ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္လို႔ က်ေတာ႔္ကို ေဖာ္ေရြလႈိက္လွဲေသာ ၀န္ထမ္းေလးက ထပ္ျပီး ေမးခြန္းထုတ္လာပါတယ္  ....။

“အစ္ကိုက ဧည္႔သည္ပါ ညီေလး ... ဒီေက်ာင္းမွာ အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းက ၀န္ထမ္းလုပ္ရင္း ပညာပါရမီျဖည္႔ဆည္းေနတယ္လို႔ ေျပာျပလို႔ ... အစ္ကို သူ႔ဆီလာလည္ရင္း ... ေလ႔လာခ်င္တာနဲ႔ တစ္ခါတည္း လာလိုက္တာ .... 

“ ဟုတ္လား အစ္ကို ဘယ္သူမ်ားလဲ က်ေတာ္ ၀န္ထမ္းအားလံုးနဲ႔ ရင္းႏွီးပါတယ္ ...

“ စိုင္းေက်ာ္စြာ ပါ ဒီျမိဳ႕သားပဲေလ ...

“ဟာ .. အဲဒါ က်ေတာ႔ဆရာပဲေလ .. ဆရာစိုင္းေက်ာ္စြာက စာသင္အရမ္းေကာင္းတယ္ ... သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ သခ်ၤာအဓိကသင္တယ္ ျပီးေတာ႔ English Speakingနဲ႔ ကြန္ျပဴတာအခမဲ႔သင္တန္းမွာလဲ  ဌါနမွဴးေလ ...

“ ေအာ္ ... ဟုတ္လားလို႔ ..... က်ေနာ္ အံ႔ၾသသြားမိရင္း ...က်ေတာ႔သူငယ္ခ်င္း စိုင္းၾကီးကို ခ်ီးက်ဴးေလးစားလိုက္မိပါသည္ ....။

က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္မလာျဖစ္ခဲ႔တာၾကာျပီ .....။
ေက်ာင္းျပီးကတည္းက ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္လာျပီး ပညာဆက္လက္သင္ယူလိုက္ ၊ လုပ္ငန္းခြင္၀င္လိုက္နဲ႔ မအားလပ္ေအာင္ ဗ်ာမ်ားျပီး လူမႈေရး ၊ ဘာသာေရးေတြနဲ႔ အလွမ္းေ၀းကြာလာလိုက္တာ ....
ဒီႏွစ္ေတာ႔ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လာခဲ႔ရင္း ေက်ာင္းတုန္းက အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ႔ စိုင္းၾကီးဆီကို ပထမဆံုးဆက္သြယ္ျဖစ္သည္...။
အမွန္တစ္ကယ္ေတာ႔ စက္တင္ဘာ၂၆ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မည္႔ က်ေတာ္႔ေမြးေန႔အတြက္ စိုင္းၾကီးကို ပညာဒါန ပရဟိတေက်ာင္းေလးမွာ လွဴဒါန္းဖို႔တိုင္ပင္ရင္း က်ေတာ္လာေရာက္ျဖစ္ခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါသည္...။

က်ေတာ္ အေတြးေတြနဲ႔ လြင္႔ေျမာေနတုန္းမွာပဲ...

“ေဟာ ... အစ္ကို ... ဟိုမွာ ဆရာစိုင္းလာေနျပီ ”

ဆိုတဲ႔ အသံၾကားမွ သတိျပန္၀င္လာခဲ႔သည္။
စာအုပ္စင္ေကာင္တာေဘးမွာ ျပံဳးရႊင္စြာျဖင္႔ ေလွ်ာက္လာေနတဲ႔ စိုင္းၾကီးရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ အသက္အရြယ္အရ ပိုျပီး ရင္႔က်က္တည္ျငိမ္လာတာက လြဲလို႔ အရင္တုန္းကလိုပဲ ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသးပါ...။

စိုင္းၾကီးလို႔ ေခၚတဲ႔စိုင္းေက်ာ္စြာက ေက်ာင္းမွာကတည္းက ဘာသာေရးအလြန္လိုက္စားသည္႔အျပင္ အားကစားဘက္မွာေရာ စာေပဘက္မွာပါ ထူးခြ်န္လွသည္႔ လူေတာ္တစ္ေယာက္လဲျဖစ္သည္ ....။

က်ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး ေႏြးေထြးစြာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကပါသည္ ...။

“ငါ႔ေကာင္ၾကီးက ပိုေခ်ာ ပိုခန္႔လာတယ္ကြာ .. ျမန္မာျပည္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေနမယ္စိတ္ကူးထားလဲ ....
စိုင္းၾကီးရဲ႕ေမးခြန္းကို က်ေတာ္ ရုတ္တရက္ျပန္မေျဖေသးပဲ .... ျပံဳးေနလိုက္ရင္း ...

“ေအးကြာ ... အတိအက် ေျပာလို႔မရေသးပါဘူး .. ဟုသာ ေျဖလိုက္ပါသည္ ... 

က်ေတာ္ ျပင္းျပင္းျပျပ ေတြ႔ခ်င္လွေသာ ကြ်န္ေတာ္က သိပ္ခ်စ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္႔ကို သိပ္ခ်စ္ေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ရွာခ်င္ေသးသည္ဟုေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းကို မေျပာျဖစ္ခဲ႔ေတာ႔ပါ ...။

------------------------------------------------------------------------------------------
စက္တင္ဘာ ၂၆ ရက္ ၊ တနဂၤေႏြေန႔ ....
ဒီေန႔ဟာ က်ေတာ္႔ရဲ႕ ေမြးေန႔ျဖစ္သည္ .....သစၥာေျမ ပရဟိတမူလတန္းေက်ာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ပညာေရးပေဒသာပင္ စိုက္ထူျပီး အဟာရဒါနအျဖစ္ ေန႔လည္စာကို ေကြ်းေမြးႏိုင္ဖို႔ စိုင္းေက်ာ္စြာက စီစဥ္ထားမည္ဟု ဆိုသည္ ...။

ခ်မ္းစိမ္႔စိမ္႔ျဖစ္လာေသာ... ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးရဲ႕ ေဆာင္းႏွင္းေတြၾကားက က်ေတာ္ျဖတ္သမ္းခဲ႔တဲ႔ လမ္းေတြေပၚမွာ Name ႏွင္႔ Address Card ေလးေတြ ကို လည္ပင္းမွာၾကိဳးေလးေတြျဖင္႔ ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကေသာ အသက္ၾကီးၾကီး အဖိုးၾကီး အဖြားၾကီးေတြ ... 
ေလ႔က်င္႔ခန္းလုပ္သူက လုပ္ ၊ ဘုရားေက်ာင္းကန္သြားၾကဖို႔ ေအးေအးလူလူ လမ္းေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္သူကေလွ်ာက္လို႔ ... သူတို႔ကိုၾကည္႔ရတာ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႔စရာ ေကာင္းလွသည္ ...။
ႏိုင္ငံျခားက စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ စားပြဲထိုးလိုက္လုပ္ေနရရွာေသာ ၊ လမ္းေဘးက အမိႈ္က္ပံုးေတြထဲမွာ ဗူးခြံ ပုလင္းခြံေတြ လိုက္ေကာက္ရင္း စား၀တ္ေနေရးအတြက္ မသန္မစြမ္းေသာ္လည္း မိမိကိုယ္မိမိ ရုန္းကန္ၾကရရွာေသာ တရုတ္အဖိုးၾကီး အဖြားၾကီးေတြ၏ ဘ၀ႏွင္႔ ႏိႈ္င္းယွဥ္ၾကည္႔မိရင္း က်ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္၏ ခ်စ္စရာ ျမင္ကြင္းတစ္ခ်ဳိ႕အတြက္ က်ေတာ္ ေက်နပ္လိုက္မိျပန္သည္ ....

က်ေတာ္နဲ႔ သိပ္မကြာလွေသာ လူလတ္ပိုင္း အမ်ဳိးသားအမ်ဳိးသမီးတစ္ခ်ဳိ႕တစ္ေလကလည္း ဖက္ရွင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ဆြယ္တာ ေခါင္းစြပ္ မာဖလာ နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္သူကေလွ်ာက္ ေျပးသူကေျပးလို႔ ... 
က်ေတာ္႔ထက္ ငယ္ၾကေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ၂၀ေက်ာ္ ၃၀ နီးပါးအရြယ္ တစ္ခ်ဳိ႕အထိ စည္ကားလွေသာ ဒီလမ္းမေလးဟာ ေအးျမသာယာေသာ ေဆာင္နံနက္ခင္းနဲ႔ေသာ လိုက္ဖက္ပနံရစြာျဖင္႔ လွပေနေတာ႔သည္ဟု က်ေတာ္သံုးသပ္ရင္း ဒီေျမကို သိပ္ခ်စ္ေသာ ေကာင္မေလးရဲ႕ စကားတစ္ခ်ဳိ႕ထဲက....

သူမေျပာတဲ႔ ေတာင္ေပၚေဆာင္းရဲ႕အေၾကာင္း .......

သူမေျပးေနက် ေဟာဒီ႔လမ္းေလးအေၾကာင္း .......

သူမ သိပ္ၾကိဳက္တဲ႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ေလးအေၾကာင္း နဲ႔ 

သူမ နားေနက် ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕က ခံုျပာျပာေလးအေၾကာင္း ... 

“အထူးသျဖင္႔ ေငြေၾကးေတြ ပကာသနေတြျပည္႔စံုေနမွ ဘ၀က ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ဘူး .... စိတ္ခ်မ္းသာမွ လူခ်မ္းသာတာ ... က်မတို႔ျမိဳ႕ေလးကေလ ... သိပ္ကိုေအးခ်မ္းတယ္ .... ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာလဲ ရိုးစင္းျပီး ျငိမ္းခ်မ္းမႈရိွတယ္ ...... ”
လို႔အျမဲတမ္းေျပာတတ္တဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ႕ စကားသံေတြကို က်ေတာ္ ယေန႔ထိ အလြတ္ရေနခဲ႔သည္ ...။

အေတြးတစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲ ... က်ေတာ႔ျမင္ကြင္းထဲမွာ သူမေျပာေသာ ဘုရားေက်ာင္း၀န္းၾကီးဟု ယူဆရသည္႔ေနရာကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္....။

ဒီေနရာ ဒီေဒသကို က်ေတာ္ တစ္ခါမွ မေရာက္ဘူးေသာ္လည္း သူမ ရဲ႕ မ်က္ေတာင္စင္းစင္းေလးေတြကို ေမွးျပီး က်ေတာ႔ကို အားပါးတရ ေျပာျပတတ္တဲဲ႔ ညေနခင္းတိုင္းက စကားသံေတြကို က်ေတာ္ အလြတ္ရေနခဲ႔ျပီးသားျဖစ္သည္ ...။

ထို႔အတြက္ သူသိပ္ခ်စ္ေသာ သူမ က်င္လည္ခဲ႔ေသာ သူမေနထိုင္ေနသည္ဟု ယူဆရေသာ ဒီေဒသဟာ က်ေတာ႔္အတြက္ သိပ္မစိမ္းလွပါ ....။

ေဟာ .... ခံုျပာျပာေလးေတြကို က်ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရသည္႔တစ္ခဏ ... 
က်ေတာ္႔ ရင္ေတြ ... အတိုင္းအဆမရိွ ျမန္ဆန္သြားခဲ႔သည္ ... ထင္သည္ ...။
က်ေတာ္႔ တစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေမႊးညွင္းေလးေတြ ထသြားေအာင္ တစ္ခုခုထူးျခားမႈရိွေနျပီဟု က်ေတာ္ခံစားရသည္....။

သူမေျပာခဲ႔ဘူးေသာ ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕တည္႔တည္႔က ခံုေလးကို ကြ်န္ေတာ္အေျပးအလႊားလိုက္ရွာျပီး ထိုင္လိုက္မိေတာ႔ .... 

ဘုရားသခင္ ............ က်ေတာ္ သူမေလးရဲ႕ အေငြ႔အသက္တစ္ခ်ဳိ႕ကိုေတာင္ ရလိုက္သလိုလို ...

ငါ ရူးသြပ္သြားတာလားရယ္လို႔ က်ေတာ္႔ကိုယ္ က်ေတာ္ ျပန္ေတြးၾကည္႔ေတာ႔ .......

ဟုတ္မွာပါ သူမကို စေတြ႔ခဲ႔တဲ႔ တစ္ခုေသာ ညေနခင္းတစ္ခုကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ေရာ သူမေရာ ... သြက္သြက္ခါေအာင္ရူးသြပ္သြားခဲ႔ၾကတာ က်ေတာ္ ၀န္ခံပါသည္ ... ။

အတိတ္ကို ျပန္လည္တူဆြမိရင္ ရင္ဘတ္ထဲက ဒဏ္ရာေတြက ငိုျပလိမ္႔မယ္ ... ဆိုတဲ႔ သူမေရးစပ္ခဲ႔ဘူးတဲ႔ ကဗ်ာေလးအတိုင္းပဲ က်ေတာ္ အမွန္တစ္ကယ္ေတာ႔ အတိတ္ကို မတူးဆြခ်င္ေတာ႔သလို ... ဒဏ္ရာေဟာင္းေတြကိုလဲ မငိုေစခ်င္ေတာ႔ပါ ... 
တစ္ခုပဲကြ်န္ေတာ္သိခ်င္သည္ ... သူမ ကြ်န္ေတာ႔ကို တစ္ကယ္မခ်စ္ခဲ႔တာလား ... ကြ်န္ေတာ႔ ရင္ထဲကို ေသေသခ်ာခ်ာ မဖတ္တတ္ခဲ႔တာလား ... ကြ်န္ေတာ႔အနားက ဘာေၾကာင္႔လႊဲဖယ္သြားခဲ႔ရတာလဲလို႔ သူမကို ေမးခ်င္မိတဲ႔ ေမးခြန္းေလးတစ္ခုသာ ကြ်န္ေတာ႔ဆီမွာ ရိွေနခဲ႔ပါသည္ ....။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ .....
ကြ်န္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ေသာ သူမဆီက ေမြးေန႔အမွတ္တရေလး တစ္ခုတစ္ေလကို မနက္ဖန္ေရာက္လာေတာ႔မယ္႔ က်ေတာ္႔ေမြးေန႔ေလးမွာ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ႔ေပမယ္႔ ..
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်င္မိတာက ကြ်န္ေတာ႔ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္မႈနဲ႔ ၊ ရူးသြပ္မႈ သက္သက္သာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္ ....။

စက္တင္ဘာ ၂၆ .... ဆိုတဲ႔ ေမြးေန႔ရက္စြဲတစ္ခုကို သူမ ႏွလံုးသားထဲမွာ ယေန႔ထိရိွႏိုင္ပါဦးမလားရယ္လို႔ က်ေတာ္ အတိအက်မေျပာႏိုင္ေတာ႔ေပမယ္႔ ...
ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ တိတ္ဆိတ္ေၾကကြဲစြာ ၾကိဳဆိုခဲ႔ရတဲ႔ ေမြးေန႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ သူမကို သိပ္လြမ္းေနခဲ႔တယ္ ဆိုတာကုိေတာ႔ သိေစခ်င္လြန္းလွပါသည္ ....။

“ကိုယ္႔ရဲ႕ အနာဂတ္ထဲ.....
ဘယ္အခ်ိန္ အျပီး၀င္လာမလဲဆိုတဲ႔ .....
ေန႕စြဲေလးတစ္ခုကို ေတာင္႔တရင္းနဲ႔
ေမွာင္ေနတဲ့ ည .... မွားခဲ႔တဲ႔ကာလနဲ႔
မင္းကို လြမ္းရတဲ႔ညေတြကို ....
အမွန္တစ္ကယ္ .. လြန္ေျမာက္ခ်င္လွပါျပီ
အခ်စ္ရယ္ ......

ဆိုတဲ႔ သူမေရးသားခဲ႔ေသာ ကဗ်ာေလးထဲက အတိုင္း ... ယခုလက္ရိွ ခံစားရသူဟာ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ခဲ႔ျပီး ... သူမကို လြမ္းရတဲ႔ညေတြကို အမွန္တစ္ကယ္ပဲ ကြ်န္ေတာ္လြန္ေျမာက္ခ်င္မိခဲ႔ပါသည္ .....။

ဘုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံေတြၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္ သူမအေၾကာင္းကို ေတြးေတာရင္း ရင္ထဲက ေလးေလးနက္နက္ေတာင္းဆုျပဳလိုက္မိသည္ ....။

-----------------------------------------------------

က်ေတာ္႔လက္က နာ၇ီကို တစ္ခ်က္ ငံု႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ... နံနက္ ၇ နာရီတိတိ .......

သစ္ေတာလမ္းက ရွမ္းေခါက္ဆြဲ ဆိုင္မွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ စိုင္းၾကီး မေန႔ညလမ္းမခြဲခင္က ခ်ိန္းထားခဲ႔ၾကသည္ ...။
 ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ေလးထဲသို႔ က်ေတာ္လွမ္း၀င္ခဲ႔လိုက္ရင္း ႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ တစ္ခါတည္းမွာထားလိုက္သည္....။
မၾကာခင္မွာပဲ အခ်ိန္တိက်ေသာ စိုင္းေက်ာ္စြာေရာက္လာျပီး ....

“ ညက အိပ္လို႔ေကာင္းရဲ႕လား သူငယ္ခ်င္း .. ဘယ္လိုလဲ ပန္းေဟ၀န္ ေဟာ္တယ္က ... ဆိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္းတယ္မို႔လား ”

“ဟာ .. အရမ္းေအးေဆးတယ္ သူငယ္ခ်င္း ... ညက ရာသီဥတုေၾကာင္႔နည္းနည္းေအးလို႔ ဂစ္တာတီးျပီး သီခ်င္းေတာင္ သိပ္မဆိုႏိုင္ဘူးကြာ ... ဟား ဟား... လို႔ က်ေတာ္က ရယ္ေမာစြာျပန္ေျဖလိုက္ေတာ႔ ...

“ခုခ်ိန္က ဒီေလာက္က မေအးေသးဘူး ... လာေတာ႔မယ္ ေရွ႕လေလာက္က်ရင္ ေအးတာမွ ေနစရာမရိွဘူး ...ဟူေသာ စိုင္းၾကီးစကားကို ၾကားရေတာ႔ .....

“စက္တင္ဘာလကုန္ကာနီးျပီဆိုရင္ေလ .... မိုးကလဲရြာတယ္.....
ခ်မ္းကလဲခ်မ္းတယ္ ... အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ... က်မေနတဲ႔ျမိဳ႕ေလးကို ... အစ္ကို႔ကို အလည္ေခၚမယ္ေနာ္ ....

ဟု  ... သူမေျပာဘူးေသာ စကားေလးေတြကို က်ေတာ္ သြားျပီး သတိရလိုက္ျပန္သည္....။

ဆိုင္က ေကာင္မေလးက  ရွမ္းေခါက္ဆြဲပူပူေလးနဲ႔ တိုဟူးေၾကာ္ ၊ ၀က္ေခါက္ေၾကာ္ေတြကို လာခ်ေနျပီျဖစ္တဲ႔အတြက္ .... က်ေတာ္နဲ႔ စိုင္းၾကီးတို႔ နံနက္စာ ပူပူေႏြးေႏြးကို အားပါးတရ စားလိုက္ၾကပါသည္...။


“ဒီေန႔ မင္းရဲ႕ေမြးေန႔အလွဴအတြက္ .. သစၥာေျမမွာအားလံုး အဆင္သင္႔ျဖစ္ေနပီ ....


က်ေတာ္ ေက်းဇူးတင္စြာျဖင္႔ စိုင္းၾကီးပခံုးကို လွမ္းပုတ္လိုက္ရင္း ..

“ေအးကြာ... အခုလို လွဴႏိုင္ဖို႔ အၾကံေကာင္းေတြေပးတာေရာ .. အစ အဆံုး စီစဥ္ေပးတာေရာအတြက္ အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လို႔က်ေတာ္ ေလးေလးနက္နက္ေျပာလိုက္ေတာ႔

 “ငါတို႔က ေက်းဇူးတင္ရမွာပါကြာ ... ဒီလို ေက်ာင္းမ်ဳိးက ေရရွည္ရပ္တည္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ အခုလို ပေဒသာပင္စိုက္ေပးႏိုင္တဲ႔ အလွဴရွင္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပၚေပါက္လာဖို႔လိုအပ္တယ္ ေလ .....
ဒီလိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ရမယ္႔ တာ၀န္ေတြက ငါတို႔ရဲ႕ ဘ၀ပါပဲ .....

က်ေတာ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ႔ က်ေတာ္ မိမိကိုယ္ မိမိ တာ၀န္မဲ႔သလိုလို ... မလံုသလိုခံစားလိုက္ရသည္ ...။ 
က်ေတာ္တို႔တစ္ေတြက လူခ်င္းတူေသာ္လည္း ခံယူခ်က္ခ်င္း ခံယူတတ္ပံုခ်င္း ကြဲျပားၾကပါသည္...။
က်ေတာ္႔ဘ၀မွာ.... သူတို႔တစ္ေတြေလာက္ အမ်ားအက်ဳိးကို ဘ၀ႏွင္႔ရင္းျပီး မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔ေသာ္ျငား စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သူမ်ားစြာကုိ အေထာက္အပံ႔ေပးႏိုင္ေသာ လူသားတစ္ဦးျဖစ္လာဖို႔ေတာ႔ အျမဲၾကိဳးစားသြားရဦးမည္ဟူေသာ အသိတရားတစ္ခ်က္ကို ရလိုက္ပါသည္...။

“ဟိတ္ေကာင္ ငစိုင္း .. မင္း ခုထိ လူပ်ဴိၾကီးပဲေနာ္လို႔ က်ေတာ္က ေနာက္ေတာ႔

စိုင္းၾကီး မ်က္ႏွာၾကီးက ျပံဳးျဖီးျဖီးနဲ႔ ....

“အဲလိုေတြ လိုက္လုပ္ေနရင္းနဲ႔ပဲ ဒီေန႔အထိ မစြံေတာ႔တာ ငါ႔ေကာင္ေရ ....ဘ၀က ေအးေအးေဆးေဆး
ဒီလိုပဲေကာင္းပါတယ္ကြာ .. အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ ကိုယ္႔အက်ဳိးေျပာင္ေပါ႔ ... ဟား ဟား

စိုင္းၾကီးက သူ႔ဘာသူေျပာလဲေျပာ သေဘာလဲက်ျပီး ... အစားအေသာက္ကလဲ မျပတ္ပါ .... ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ရဲ႕ ရွမ္းေခါက္ဆြဲကလဲ အေတာ္႔ကို ေကာင္းလွပါသည္....။
ခရမ္းခ်ဥ္သီးအႏွစ္မ်ားမ်ား .. လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ၾကက္သြန္မိတ္ႏိုင္ႏိုင္နဲ႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲေလးက ေမႊးျပီး အရသာလည္း ရိွလွသည္ ....။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ .... ရုတ္တရတ္တိုက္ခတ္လာေသာ ေတာင္ေပၚေလေၾကာင္႔ စိမ္႔ကနဲျဖစ္သြားသည္႔အတြက္ ....က်ေတာ႔ရဲ႕ ဂ်ာကင္အက်ီဇစ္ကေလးကို ဆြဲပိတ္လိုက္ရင္း ....
ဒီ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးရဲ႕တစ္ေနရာရာမွာ .... ရိွမလား မရိွမလားဆိုတာ... အတိအက်မသိရေသာ က်ေတာ္သိပ္ခ်စ္ရသည္႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္   .... 
ခ်မ္းမ်ားခ်မ္းေနမလားရယ္လို႔ က်ေတာ္ စိုးရိမ္လိုက္မိရင္း ..... က်ေတာ႔္ရဲ႕ ရူးသြပ္တမ္းတမႈေတြအတြက္ မသိမသာ သက္ပ်င္းတစ္ခ်က္ကို အသာေလး ခိုး၍ ခ်ျဖစ္လိုက္ပါသည္  ....။ 

------------------------------------------------------------------------
သစၥာေျမရဲ႕ တာ၀န္ခံတစ္ေယာက္က က်ေတာ္႔ကို သီးသန္႔ေတြးခ်င္သည္ဟု ဆိုသည္႔အတြက္ က်ေတာ္ စိုင္းၾကီးနဲ႔အတူ ကုန္းျမင္႔ေလးတစ္ေနရာက တိုက္ပုပုေလးဆီကို ဦးတည္ခဲ႔ၾကပါသည္...။

ထိုအေဆာက္အဦးေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာစာမွာလည္း ေက်ာင္းအ၀င္ေပါက္က နည္းတူ သစၥာပန္းေတြေ၀ေ၀ဆာဆာဖူးပြင္႔လို႔ေနၾကသည္ ...။

ထူးျခားမႈတစ္ခုက ပန္းခရမ္းေရာင္ ဂႏၶမာသစ္ခြေတြလည္း ေရာယွက္ျပီးစိုက္ပ်ဳိးထားတာကို ေတြ႔ရသည္ ...။
ကိုယ္ပိုင္သီးသန္႔စီးပြားေလးကို ပရဟိတေလးျဖင္႔ေရာယွက္ကာ စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္း ပံုေဖာ္ႏိုင္ေသာ ထိုလူကို က်ေတာ္ မျမင္ရေသးေသာ္ျငား စိတ္ကူးယဥ္ဆန္၍ ေအးခ်မ္းေသာ ဘ၀ပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ဟုေတာ႔ သံုးသပ္လိုက္မိပါသည္ ...။

“ဆရာမေရ... က်ေတာ္ တို႔ပါ ... အလွဴရွင္ေရာ ပါလာပါတယ္ လို႔ စိုင္းၾကီးက အသံျပဳလိုက္ေတာ႔

“ ၀င္လာခဲ႔ပါ ဦးစိုင္းေက်ာ္ ဟူေသာ အသံနဲ႔အတူ အသက္ ၃၅ႏွစ္ခန္႔ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ထြက္လာပါသည္ 

“ေအာ္ ဆရာမ ျပံဳးသက္ ...  ေဒၚစု ေခၚထားလို႔ပါ ... ဒါက က်ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေလ ...သစၥာေျမ မူလတန္းေက်ာင္းအတြက္ ပညာေရးေထာက္ပံ႔မႈပေဒသာပင္လွဴမယ္႔ အလွဴရွင္ေပါ႔ ....

“ဟုတ္ကဲ႔ ဆရာ က်မကို စု က ေျပာျပထားပါတယ္ လို႔ သေဘာေကာင္းေဖာ္ေရြေသာ ဆရာမေလးက

“က်မ ေဒၚျပံဳးျပံဳးသက္ ပါ .. သစၥာေျမေက်ာင္းရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးပါ .... လုိ႔
သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္လိုက္ရင္း က်ေတာ႔ကို  အျပံဳးျဖင္႔ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္...
“လာပါ ဧည္႔ခန္းထဲကိုၾကြပါဦး .. ခဏေန ခန္းမဘက္ကို အတူတူသြားၾကတာေပါ႔ ဟု ဆိုလာေသာ ဆရာမျပံဳးေနာက္ကို က်ေတာ္တို႔ လိုက္ခဲ႔ၾကသည္ ....။

ဒီတိုက္ေလးက လူေနအိမ္သီးသန္႔ေလးျဖစ္တဲ႔အတြက္ အခန္းေတြက မက်ယ္သလို သိပ္လည္း မက်ဥ္းလွပါ ....အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦး ေနထိုင္းဖို႔ရာအတြက္ အေနေတာ္ေလးသာျဖစ္သည္...။
သစၥာေျမေက်ာင္းရဲ႕ တာ၀န္ခံဟာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္သာ ရိွဦးမည္႔ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ဟု က်ေတာ္ခန္႔မွန္းမိရင္း ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈႏွင္႔ စိတ္ဓါတ္ကို ပို၍ပင္ အံ႔ၾသေလးစား လိုက္မိျပန္သည္...။
ဧည္႔ခန္းမွာ ခင္းက်င္းထားေသာ ၾကိမ္ခံုေလးေတြ... စားပြဲေပၚမွာ အလွထိုးထားေသာ ပန္းအိုးထဲက ဂႏၶမာသစ္ခြလွလွေလးေတြကို ျဖတ္ျပီး ......
ရုတ္တရက္ က်ေတာ္႔မ်က္လံုးေတြက.... အခန္းနံရံမွာ..  ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ဓါတ္ပံုေလးတစ္ခုဆီကို ၾကည္႔ျဖစ္လိုက္ပါသည္....။

ခ်စ္သူႏွစ္ဦး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္နားလည္မႈရိွစြာနဲ႔ ၾကည္႔ေနၾကေသာ သဘာ၀က်က်ဓါတ္ပံုေလး ....
ဒီေနရာမ်ဳိးမွာ ဒီလိုဓါတ္ပံုမ်ဳိးကို ေတြ႔ရလိမ္႔မည္ဟု က်ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင္႔မထားခဲ႔မိပါ ....။
ျပံဳးေနခဲ႔ေသာ သူ႔မ်က္၀န္းေတြမွာ သူမကို ဘယ္ေလာက္ထ္ိခ်စ္တဲ႔အေၾကာင္းေတြကို အထင္းသားျမင္ေတြ႔ရသည္.......က်ေတာ္႔ပါးစပ္က ရုတ္တရက္ ဆြံ႔အ သြားသလို .. က်ေတာ႔ မ်က္၀န္းေတြကို က်ေတာ္ မယံုၾကည္သလိုျဖစ္မိရင္း မ်က္မွန္ကိုခြ်တ္၍ လက္ျဖင္႔ တစ္ခ်က္ပြတ္သပ္ျပီး ထိုဓါတ္ပံုေလးကို ေနာက္တစ္ျပန္ ျပန္ျပီး ၾကည္႔လိုက္မိျပန္သည္ ....။

အျပာေရာင္အက်ီကို၀တ္ဆင္ထားတဲ႔ အမ်ဳိးသားဟာ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ႏုနည္ပ်ဳိျမစ္ေနေသးေသာ က်ေတာ္႔ပံု ျဖစ္သလို ... ပန္းႏုေရာင္အက်ီေလးကို၀တ္ဆင္ထားေသာ သူမက က်ေတာ္ သိပ္ခ်စ္ေသာ က်ေတာ္ သိပ္ေတြ႔ခ်င္ခဲ႔ေသာ စုေ၀ႏွင္း ဟုေခၚသည္႔ သူမသာျဖစ္သည္ ...။ က်ေတာ္ႏွင္႔သူမတို႔ အျပန္အလွန္ ေငးၾကည္႔ေနၾကေသာ ပံုေလး ..... ထုိဓါတ္ပံုေလးရဲ႕ေဘးမွာ ေရးသားထားခဲ႔တာက ....

“အခ်စ္စစ္ဟာ အခ်ိန္ကို ေက်ာ္ျဖတ္တယ္ .....
အခ်စ္စစ္ဟာ အကြာအေ၀းကို ေက်ာ္ျဖတ္တယ္ .....
အခ်စ္စစ္ဟာ ေနရာေဒသကို ေက်ာ္ျဖတ္တယ္ .....ဆိုရင္ ....”
စုေ၀ႏွင္း .... 

ဆိုတဲ႔ နံမည္ေလး နဲ႔ က်ေတာ္ ဘယ္ေတာ႔မွ ေမ႔လို႔မရေသးတဲ႔ ဆိုင္းလွလွေလးပါ ထုိးထားခဲ႔ပါတယ္...။

က်ေတာ္ မယံုၾကည္ျခင္းမ်ားစြာ ... အံ႔ၾသျခင္းမ်ားစြာ ... ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားစြာျဖင္႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေနရာအႏွံ႔ အေျပးအလႊားရွာေဖြလုိက္မိေတာ႔ ....
က်ေတာ္႔ ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနရင္း က်ေတာ္႔ကို ေငးေမာၾကည္႔ေနေသာ အဲဒီ႔မ်က္၀န္းေလးေတြနဲ႔ က်ေတာ္႔ရဲ႕ သူမ ..

ႏွင္း .........

လို႔ က်ေတာ္ သူမကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေခၚလိုက္ေတာ႔ ....

အျဖဴေရာင္သစၥာပန္းစီးလွလွေလးကို ကြ်န္ေတာ္႔လက္သို႔ ကမ္းေပးလိုက္ရင္း ....

“Happy Birthday အစ္ကို .... လို႔ တိုးတိတိညင္သာစြာ ေရရြတ္လိုက္တဲ႔ သူမရဲ႕ အသံခပ္သဲ႔သဲ႔ေလးကို က်ေတာ္ၾကားလိုက္ရပါသည္ .....

ျမန္မာဆန္ဆန္ႏွင္႔ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ေနေသာ သူမကို က်ေတာ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာျဖင္႔ ေငးၾကည္႔လိုက္ျပီး သူမလက္ထဲက အျဖဴေရာင္ သစၥာပန္းစည္းေလးကို လွမ္းယူခဲ႔လိုက္သည္ ...။
“အစ္ကို ... က်မ ... ဟိုး .. လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္တစ္ႏွစ္က မေပးျဖစ္လိုက္တဲ႔ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေလးအတြက္ပါ တစ္ခါတည္း ေပါင္းျပီးေပးလိုက္တယ္ေနာ္ ....
က်မရဲ႕ေမြးေန႔လက္ေဆာင္က အစ္ကို႔အတြက္ တန္ဖိုးမရိွေပမယ္႔ ... ေဟာဒီ႔ အျဖဴေရာင္သစၥာပန္းေတြက အစ္ကို႔ကို က်မ သစၥာရိွရိွ နဲ႔ တစ္ဘ၀စာလံုးအတြက္ သိပ္ခ်စ္ခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပပါလိမ္႔မယ္ ....” 

“က်ေတာ္ နားလည္ခြင္႔လႊတ္ေသာ အျပံဳးတစ္ခ်က္နဲ႔အတူ ေခါင္းျငိမ္႔ျပလိုက္ရင္း .....

သူမေပးေသာ သစၥာပန္းစည္းေလးကို လွမ္းယူလိုက္ရင္း က်ေတာ္ အားပါးတရ နမ္းရိႈက္လိုက္သည္....။ 
က်ေတာ္႔ရင္ထဲက အလြမ္းေတြထိ နင္႔နင္႔သည္းသည္း ေမႊးေစခဲ႔သည္႔ ပန္းမ်ားျဖစ္သည္ ...။

ရင္နင္႔ေအာင္ ေမႊးၾကိဳင္သင္႔ပ်ံ႕ေနေသာ ထိုပန္းစည္းျဖဴျဖဴေလးကို စည္းေႏွာင္ထားေသာ အျဖဴေရာင္ဖဲၾကိဳးေလးေပၚမွာ တြဲေလာင္းက်ေနတဲ႔ ေငြမွင္ေရာင္ ကဒ္ျပားေလးတစ္ခု....

“ Thinking of you with love on your birthday and wishing you everything that brings you happiness today and always ”

ဆိုတဲ႔ မေျပာင္းလဲေသာ သူမရဲ႕ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေလး .... ကို က်ေတာ္ဖတ္လိုက္ရေတာ႔ .....

“you are my first love and wished me , thank you Hninn ....

လို႔က်ေတာ္ တိုးတုိးေလး သူမနားကို ကပ္ေျပာလိုက္သည္  ... ။

သူမ ႏွင္႔ က်ေတာ္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္...ႏွစ္ဦးတည္းသာ သိရိွနားလည္ႏိုင္ေသာ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာျဖင္႔ ၾကည္ႏူးစြာ ရယ္ေမာလိုက္မိၾကတဲ႔တစ္ခဏ  .....

ခ်ယ္ရီFM ေရဒီယို လိုင္းမွ ရုတ္တရက္ပ်ံ႕လြင္႔လာတဲ႔ သီခ်င္းသံေလးကို ထပ္မံၾကားလိုက္ရေတာ႔ ... ပို၍တိုက္ဆိုင္သြားသည္႔အတြက္ အားပါးတရပင္ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာလိုက္ၾကပါသည္ .....။
သီခ်င္းေလးက ေနမ်ဳိး သီဆိုထားတဲ႔ .. မင္းတစ္ေယာက္သာ ဆိုတဲ႔ သာယာျငိမ္႔ေျငာင္းေသာ က်ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အမွတ္တရ သီခ်င္းေလး ..............

“ေလျပည္ညွင္းေတြ တိုင္ခတ္မွ ...သာယာပါတယ္ ခ်စ္သူအျပံဳး .... 
အခ်ိန္တိုင္းမွာ အနားရိွမွ ေပ်ာ္ရႊင္ပါတယ္ ခ်စ္သူအျပံဳး ... 
အိပ္မက္ထဲက ထုတ္လို႔မရ ၾကင္နာသူေရ.. မင္းမ်က္၀န္း .... 
ဘယ္လိုမွကို ေမ႔လို႔မရ ၾကင္နာသူေရ မင္းမ်က္၀န္း .... 
တစ္ေယာက္ထဲသာ မင္းတစ္ေယာက္ထဲကို ခ်စ္တာ ... 
တစ္ေယာက္ထဲသာ မင္းတစ္ေယာက္ပဲျမတ္ႏိုးတာ .... 
ကိုယ္႔ဘ၀မွာ .. မင္းတစ္ေယာက္သာ အလိုခ်င္ဆံုး ................”

-----------------------------------------------------------------------------------------


ျပီးခဲ႔တဲ႔ စက္တင္ဘာ ၂၆ရက္ေန႔ဟာ က်မဘ၀မွာ သိပ္ခ်စ္ခဲ႔ရေသာ သူ၏ ေမြးေန႔ေလးျဖစ္သလို ... က်မသူ႔ကို ေမြးေန႔အမွတ္တရေလးေတြေပးမယ္လို႔ ကတိေပးထားခဲ႔ေသာ္လည္း အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင္႔ က်မဘက္မွ မွားယြင္းစြာ ပ်က္ကြက္ခဲ႔မိပါတယ္ ....။
ဘာမွမဟုတ္ေသးေသာ သာမန္အညတရ ဘေလာ႔ဂါ စာေရးသူတစ္ဦးျဖစ္ေသာ က်မအေနျဖင္႔
က်မအသက္နဲ႔ထပ္တူခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ဒီဘေလာ႔ေလးေပၚကေနပဲ .. ရင္နင္႔ေအာင္ေမႊး ဆိုသည္႔ ဤ၀တၳဳတိုေလးအား ...သူ႔အတြက္ ေမြးေန႔အမွတ္တရျဖစ္ေစဖို႔ ရည္ညႊန္းရင္း ႏွလံုးသားျဖင္႔ စိတ္ကူးယဥ္ ေရးသားလိုက္ပါတယ္ ... ။

Happy Birthday ... း)     

မွ်ေ၀ခံစားဖတ္ရႈေပးၾကသူအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ 
အားလံုးကို ခင္မင္ေလးစားလွ်က္ ...

ႏွင္းေဟမာ
27 September 2010 2:58 AM 

Wednesday, September 8, 2010

ခိုျပာပန္းတို႔ လႈပ္ခတ္သံ


“နင္႔ဘ၀ တိုးတတ္ျမင္႔မားဖို႔အတြက္ဆိုရင္ .. ငါမတားရက္ပါဘူး စံပါယ္ ... ပ်ံသန္းရာျခင္းမတူညီၾကတဲ႔အတြက္ .. နားခိုရာေနရာေတြလဲ ကြဲလြဲသြားတာ ငါ၀မ္းနည္းပါဘူး  .. ဒါေပမယ္႔ နင္တစ္ေယာက္ထဲ၀မ္းနည္းအားငယ္လာတဲ႔အခါ .. နင္သိပ္ျပီး အထီးက်န္လာတဲ႔အခါ နင္႔ကိုဘယ္ေတာ႔မွမေမ႔တဲ႔ ေဟာဒီ႔.... ျမလႊာကုန္းကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာခဲ႔ပါ ...။
“စံပါယ္ ... ဟိုး ... အေနာက္ေတာင္ဘက္ယြန္းယြန္းက က်ဴရိုးုကုန္းေစတီဘုရားပြဲေတာ္ေရာက္တ္ိုင္း  .. ငါနင္႔ကို လြမ္းေနမယ္ပါ႔မယ္  ... နင္နဲ႔ငါ အၾကည္႔ခ်င္းဆံုဘူးတဲ႔ ... ျမၾကာယံ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးခံ စတင္မယ္႔ေန႔ရက္တိုင္းမွာ ငါ နင္႔ကို ေစာင္႔ေနပါ႔မယ္ .......။ နင္အခုမ်က္ႏွာမူထားတဲ႔ ခေရကုန္းကို နင္လွမ္းၾကည္႔လိုက္စမ္းပါ ... ခေရပင္တန္းေတြကို ျဖတ္ျပီးေလွ်ာက္လွမ္းရမယ္႔ ငါ႔ရဲ႕ေန႔ရက္ေတြတိုင္းမွာ ...ငါနင္႔ကို လြမ္းေနလိမ္႔မယ္ ... အဲဒီ႔ ခေရကုန္း တိုက္နယ္ေဆးရံုမွာပဲ...  ငါအျမဲတမ္းရိွေနလိမ္႔မယ္ စံပါယ္ .... ”


ေႏြညေန၏ တစ္ခုေသာ ညေနေစာင္းေလးတစ္ခုမွာျဖစ္သည္ ...။
အညာေႏြ၏ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလေျပတစ္ခ်က္နဲ႔အတူ က်မေလွ်ာက္လာရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာလည္း  ခေရပန္းရနံ႔တို႔ျဖင္႔ သင္းပ်ံ႕ ၾကိဳင္လိႈင္လို႔ေနပါသည္...။ ဒီလိုရနံ႔ ... ဒီလိုအေငြ႔အသက္ေလးေတြက ဒီနယ္ေျမေလးဆီကို အျပီးျပန္လာခဲ႔တဲ႔  က်မကို ေႏြးေထြးလိႈက္လွဲစြာ ၾကိဳဆိုေနသေယာင္  .....။
အမွန္တစ္ကယ္ေတာ႔ က်မငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကတည္းက ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးခဲ႔ရေသာ ပန္းခေရရနံ႔ေတြကို က်မတမ္းတလြမ္းဆြတ္ခဲ႔မိတာ ၾကာခဲ႔ျပီ....။ ေန႔စဥ္ အသံုးျပဳေနက်ျဖစ္ေသာ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ Dior ေရေမႊးရနံ႔သင္းသင္းကို အညာမွာပြင္႔တဲ႔ ဒီပန္းခေရေတြေလာက္...က်မ မမက္ေမာခဲ႔ပါ .... ။ 
ျငိမ္းခ်မ္းသာယူမႈ ဟူသမွ်ကို တစ္ခုတစ္ေနမွ် မေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ ထိုေနရာကို အျပီးတိုင္စြန္႔ခြာႏိုင္ခဲ႔သည္႔ ရင္ထဲကဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုအတိုင္း  ....ဒီေနရာေလးကိ ုျပန္လာခဲ႔သည္႔ က်မေျခလွမ္းေတြက ဟိုး လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ဒီေနရာမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔ေသာ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔မတူေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ... အားအင္ေတြ ရိွေနခဲ႔သည္႔အတြက္ က်မ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေက်နပ္မိသည္ ....။

တစ္ေျဖးေျဖးနီးကပ္လာေသာ ခေရကုန္းေဆးရံု၀န္းေလးထဲကို ဒီေျမကိုေျခခ်ခ်ျခင္း ကတည္းက  ပါလာသမွ် အထုတ္အပိုးေတြကို အိမ္မွာပစ္ခ်ခဲ႔ရင္း အေျပးအလႊားဆိုသလို သူ႔ကိုရွာဖို႔ ေရာက္လာခဲ႔မိသည္...။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း... ဘာမွေျပာင္းလဲမသြားေသာ ေဆးရံု၀န္းၾကီးထဲက အေဆာက္အဦးတစ္ခ်ဳိ႕ေရွ႕မွာ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္စြာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ႔ျပီး အျပာႏွင္႔အျဖဴေရာင္၀တ္စံုေလးကို ၀တ္ဆင္ထားေသာ သူနာျပဳဆရာမေလးတစ္ဦးကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔ သူ႔ေနာက္ကေန မနည္းမွီေအာင္ အေျပးတစ္ပိုင္းလိုက္ခဲ႔ရင္း  ....

“ဆရာမ ... ဒီေဆးရံုမွာ ေဒါက္တာ ေရႊတိုးေအာင္ ဆိုတာ ရိွပါသလားရွင္ ... လို႔ ဆရာမေလးကို ေမးလိုက္သည္ ....။

မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးနဲ႔ က်မ ျမင္ဘူးသလိုလို ရိွလွေသာ ဆရာမေလးကလဲ က်မကို ဇေ၀ဇ၀ါ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္လွေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင္႔ၾကည္႔ရင္း -

“ေဒါက္တာေရႊတိုးေအာင္က ခရိုင္ကို အစည္းေ၀းသြားတတ္ေနပါတယ္ရွင္ ...”

“ေအာ္ ဟုတ္လား ... ဒါနဲ႔ ေဒါက္တာစုမြန္သင္း ဆိုတဲ႔နံမည္ေရာ ဒီေဆးရံုမွာ ရိွပါသလား လို႔က်မက ဆက္ျပီးေမးလိုက္မိေတာ႔ ....

“ေဒါက္တာ စုမြန္သင္း ... ေအာ္ .. သူကေတာ႔ အခုမွထြန္စဖာနဲ႔ေရာက္လာမယ္႔ ဆရာ၀န္ပါရွင္႔ အခုေလာေလာဆည္ အလုပ္စမ၀င္ေသးပါဘူး ....”
လို႔ျပန္ေျဖရင္း ထိုဆရာမေလးက အံၾသမႈအရိပ္အေယာင္ျဖင္႔ က်မကို ေမးခြန္းတစ္ခု ဆက္ေမးခဲ႔ပါသည္ .....။

“ ဟို ... မမက မမ ျမစံပါယ္လိႈင္ လားဟင္ .... တဲ႔

က်မကို သိေနေသာ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးကို က်မ အံ႔ၾသစြာၾကည္႔လိုက္ရင္း ....

“ဟုတ္တယ္ ညီမေလး ... မမကို သိတယ္လား ”

 ၀မ္းသာသြားပံုရတဲ႔ သူနာျပဳဆရာမ ငယ္ငယ္ေလးကလည္း ...

“ မမစံပါယ္ သမီးက ေႏွာင္းေႏွာင္း ေလ ...မမ မမွတ္မိဘူးထင္တယ္ တဲ႔

“ဟယ္ ... ညီမေလး ေႏွာင္းေႏွာင္း .. ၾကည္႔ပါဦး အပ်ဳိၾကီးျဖစ္ျပီး ေခ်ာလာလိုက္တာ ... ယူနီေဖာင္းေလးကလဲ ၀တ္ထားေတာ႔ မမက  ခ်က္ခ်င္းမမွတ္မိဘူး ...ငယ္ရုပ္ေလးကိုပဲ သတိရေတာ႔တာေလ....”

“ဟုတ္တယ္ မမစံပါယ္ရဲ႕ .. ေႏွာင္းေႏွာင္း နဲ႔ မမက ၅ ႏွစ္ေလာက္ကြာေတာ႔ ဘယ္မွတ္မိမလဲ မမစံပါယ္ျပန္မလာတာေတာင္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရိွေနျပီလဲ ... ေႏွာင္းေႏွာင္းက မမစုမြန္သင္း ဆီက ဓါတ္ပံုေလးၾကည္႔ဘူးလို႔ မမကို ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိေနတာ ....တဲ႔

“ စုမြန္ကအခု ဘယ္မွလဲ ညီမေလး ...

“ေဒါက္တာစုမြန္သင္း က အခု ေညာင္ဦးေဆးရံုမွာပဲေလ .. ပိုစတင္သြားကတည္းက အဲဒီ႔မွာပဲ ...  ျမလႊာကုန္းကို ထရန္စဖာတင္ထားတာ ... အခုက်လာျပီေလ ...မၾကာခင္ေရာက္လာေတာ႔မွာေပါ႔... လာပါမမစံပါယ္ရဲ႕  ရံုးခန္းဘက္ကို လိုက္ခဲ႔ပါဦး အျပင္မွာ ေနနဲနဲပူတယ္ ... ”

“မလိုက္ေတာ႔ပါဘူး ေႏွာင္းရယ္ .. မမခေရတန္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ေသးလို႔ သြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ အိမ္ေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာၾကရေအာင္ ... မမကို ခြင္႔ျပဳဦး လို႔ ညီမေလးေႏွာင္းေႏွာင္းကို  ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေဆးရံုး၀န္းၾကီးထဲကေန ထြက္လာခဲ႔လိုက္သည္...။


----------------------------
က်မဒီေျမကို ေရာက္ရင္ သူ႕ကိုသိပ္ေတြ႕ခ်င္တာ သူမသိခဲ႔တာလား ... တာ၀န္အရ .. ခရီးသြားေနရလို႔ က်မကို ေစာင္႔မေနႏိုင္ခဲ႔တာလား ... ဒါမွမဟုတ္ .. က်မကို ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနခဲ႔တယ္ဆိုတဲ႔ သူ႔ရဲ႔ေန႔ရက္တစ္ခ်ဳိ႔ကို သူညည္းေငြ႔သြားခဲ႔တာလားလို႔ ေတြးျဖစ္ရင္း ...  ျမလႊာကုန္းဘက္သို႔ျပန္ရန္ ေလးပင္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားဦးတည္လိုက္သည္ ...။

ျမလႊာကုန္းဆိုတာ က်မရဲ႕ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းခဲ႔ရာ ရြာေလးမွ ေတာင္ပိုင္းက်ေသာ ကုန္းျမင္႔အပိုင္းေလးတစ္ခု ျဖစ္ျပီး ဆိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္းလွေသာ ေနရာေလးတစ္ခုလို႔ ဆိုရင္လည္း မမွားပါ ...။
ျမလႊာကုန္း ဆိုတဲ႔နံမည္ေလးကို ၾကားရင္ ...က်မဘယ္ေနရာပဲေရာက္ေနေန က်မရဲ႕ႏွလံုးေသြး လည္ပတ္မႈတိုင္းကို ေႏြးေထြးေစပါသည္ ...။
ျမလႊာကုန္း၏ ခေရပင္တန္းေတြကိုျဖတ္ေလွ်ာက္ျဖစ္တိုင္း က်မ ငယ္ငယ္က ေျပးလႊား ေဆာ႔ကစားခဲ႔ဘူးေသာ ပံုရိပ္တစ္ခ်ဳိ႕ကို တမ္းတလြမ္းဆြတ္မိသည္...။
က်မငယ္ငယ္ကဆိုတဲ႔ အေတြးတစ္စေၾကာင္႔ ျမလႊာကုန္းရဲ႕အေရွ႕ဘက္ေခ်ာင္းရိုးက သူငယ္ခ်င္းမေလး စုမြန္သင္း ကို ပို၍ပင္ သတိရလိုက္သည္ ...။
ဟိုး လြန္ခဲ႔တဲ႔ ငါးတန္းေက်ာင္းသူအရြယ္ေလာက္က ...  စုမြန္တို႔ အိမ္ကို က်မက အလည္အပတ္သြားေတာ႔ စုမြန္သင္းနဲ႔ သူ႔အစ္မ မမ ေမမြန္သင္း က သူတို႔အိမ္ေဘးျခံစည္းရိုးက တလုတ္မန္က်ည္းသီးေတြကို တံခ်ဴနဲ႔ခူးျပီး ၀ါးဆန္ကာျခင္းေတာင္းထဲထည္႔ကာ... က်မကို ေကြ်းေမြးဧည္႔ခံခဲ႔သည္ကို ယေန႔အထိ မေမ႔ႏိုင္ေသး...။
ပိုက္ဆံမခ်မ္းသာေပမယ္႔ ေစတနာေကာင္းလြန္းေသာ စုမြန္တို႔မိသားစုကို က်မအရမ္းခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးမိသလို စာအရမ္းေတာ္ၾကတဲ႔ စုမြန္သင္း တို႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကိုလဲ က်မ ငယ္ငယ္ကတည္းက အထင္ၾကီးေလးစားခဲ႔သည္ ...။ 
၅ တန္းကေန ၉တန္းထိ ေႏြရာသီေက်ာင္းစဖြင္႔ကာနီးတိုင္း က်မတို႔ေတာျမိဳ႕ေသးေသးေလးရဲ႕ ခေရကုန္း အ.လ.က  အတန္း(ဘီ )မွာ စုမြန္ နဲ႔ က်မက အျမဲတမ္း ေရွ႕ဆံုးခံုကို ရေအာင္ဦးၾကရသည္ ...။
ေအာ္ .. ဘာလိုလိုနဲ႔ က်မေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေနခဲ႔တဲ႔ ကာလေတြ တစ္ေလွ်ာက္မွာ က်မတို႔အားလံုးလည္း အသက္ ၃၀နီးပါး အရြယ္ပိုင္းေတြကို ခ်ဥ္းနင္း ၀င္ေရာက္လာခဲ႔ၾကပါလားဟု ေတြးျဖစ္ရင္း သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ကို ခ်ျဖစ္ပါသည္ ....။

-------------------------------------------------------------------

“စံပယ္ ... မိစံပယ္ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ...”
က်မရဲ႕ ေနာက္အပါးဆီကေန ၀မ္သားအားရနဲ႔ ေခၚလိုက္တဲ႔ အသံရွင္ကို က်မဘယ္သူျဖစ္မလဲလို႔ မွန္းၾကည္႔ရင္း ............
“ဟယ္... ျမစန္းၾကည္ ... တစ္ကယ္႔ကုိ လူၾကီးပံုစံၾကီးျဖစ္ေနေတာ႔ ငါ႔မွာေတာ္ေတာ္စဥ္းစားယူရတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ... နင္႔ပါးေပၚက မွည္႔နက္ေလးကို သတိရမိလို႔သာ ေတာ္ေတာ႔တယ္ ...”
လို႔ က်မက အညာေလသံနဲ႔ အားရပါးရျပန္ႏႈတ္ဆက္ေတာ႔ ျမစန္းၾကည္ရဲ႕မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေလးေတြျဖင္႔ပင္ ျဖာလက္၍ေနခဲ႔သည္ ...။
၁၀တန္းေအာင္ျပီး တကၠသိုလ္ ဆက္မတတ္ႏိုင္ရွာပဲ လယ္ထဲေခ်ာင္းထဲအလုပ္ကိုလုပ္ရင္း ျမလႊာကုန္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔   ငယ္ သူငယ္ခ်င္းမေလး ျမစန္းၾကည္ကို က်မ အားပါးတရ ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သည္ ....။
“ မိစံပါယ္ ... ငါ ျမၾကာယံ ေခ်ာင္းကမ္းထိပ္မွာေလ ကုလားပဲ နဲ႔ေျပာင္းေတြစိုက္ထားတယ္ သိလား ... ”

“ ညက်ရင္ နင္စားဖို႔ ေျပာင္းဖူးလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ ခ်ဳိးလာမယ္  ကုလားပဲအစိုေတြ ႏႈတ္လာခဲ႔မယ္ေနာ္ ငါတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲ မီးျမိဳက္ပီး စားၾကမယ္ ... တဲ႔ ....
ဟိုး တုန္းကအတိုင္း ... ရိုးသား၍ ဟန္ေဆာင္ျခင္းကင္းလွေသာ ျမစန္းၾကည္ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည္႔ရတာ...က်မရင္ကို ေအးခ်မ္းေစျပန္သည္။

“ဟဲ႔ မိစံပါယ္ .. နင္ငါ႔ကို ဘာလို႔စိုက္ၾကည္႔ေနတာလဲ ... ဟီး ... ရွက္ေတာင္ရွက္လာပီဟာ .. ညေနက်ရင္ ငါ ေတာထဲကေန ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ႔မယ္ေနာ္ သိလား ... အခုငါသြားလိုက္ဦးမယ္ ... နင္ပ်င္းရင္လဲ အရင္တုန္းကလို ငါရိွတဲ႔ လယ္ထဲကို လိုက္လာခဲ႔ေနာ္ .....”

“ေအးပါဟယ္ .. ငါလိုက္လာခဲ႔မွာေပါ႔ ....”

က်မကိုႏႈတ္ဆက္ျပီး ေခ်ာင္းကမ္းဘက္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ေလး ေျပးထြက္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းမေလးကို က်မ ေငးေမာကာ က်န္ခဲ႔ရင္း ျမလႊာကုန္းအေရွ႕ဘက္က ခေရေတာဘက္ကို တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္ခဲ႔လိုက္သည္ ....။
ျမလႊာကုန္းနဲ႔ခေရေတာကို ေရာက္ရင္ ...ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀က သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္နဲ႔အတူ ခေရအတူတူသီကံုးခဲ႔ၾကေသာ  ေႏြရာသီေန႔ရက္ေတြကို က်မ ျမင္ေယာင္ တမ္းတ မိသည္ ....။
က်မက ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက ....ခေရပန္းေလးေတြကိုေကာက္ျပီး  ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အလွပံုေဖာ္လိုက္ .... ပန္းပြင္႔ပံု ပန္းခ်ီေလးေတြဆြဲျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ ၊ ကဗ်ာေလးေတြစပ္...၀တၳဳတိုေလးေတြေရးျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖတ္ခိုင္းလိုက္လုပ္တတ္လြန္းသည္႔  က်မကို က်မသူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးက အရူးမဟုေခၚတတ္သည္...။
အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ စာအုပ္ႏွင္႔မ်က္ႏွာမခြာတမ္း စာဖတ္၀ါသနာပါေသာ ထိုေကာင္ေလးကိုေတာ႔ က်မက စာဂ်ပိုးဟု ျပန္ေခၚသည္...။

“ငါလဲ စာေရးတာ ၀ါသနာပါတယ္ မိစံပါယ္ရဲ႕ .. ငါ႔အေဖက ေျပာတယ္ .. စာေရးတာ ၀ါသနာပါရင္ ... စာမ်ားမ်ားေရးတတ္ခ်င္ရင္ စာေတြလဲ မ်ားမ်ားဖတ္ရတယ္တဲ႔ ... နင္လဲ စာအုပ္ေတြဖတ္ေလဟာ... ”

လို႔ ထိုေကာင္ေလးက က်မကို အျမဲတမ္း တိုက္တြန္းခဲ႔ဘူးသည္ .....။

ေကာင္ေလးႏွင္႔ပတ္သတ္ခဲ႔သမွ်ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြကို ... အျမဲတမ္းဆန္႔က်င္ခဲ႔သည္႔ၾကားက .. ေကာင္ေလးရဲ႕ စကားသံေတြကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိျပန္ေသာ က်မစိတ္ကို က်မ နားမလည္ႏိုင္ပါ..။
ကေလးဘ၀ကတည္းက ... က်မအေပၚမွာ ... တြယ္တာလာခဲ႔တဲ႔ ... ေကာင္ေလးရဲ႕ရင္ထဲက စကားလံုးေတြကို ဘာ႔ေၾကာင္႔မ်ား လ်စ္လ်ဴရႈခဲ႔မိပါလိမ္႔ကြယ္ ....

“ေကာင္ေလးေရ .. နင္႔ကို ေတြ႔ရင္ ... ငါကိုယ္တိုင္ေရးထားခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေတြကို နင္ဖတ္ျပီး ေ၀ဖန္ေပးဦးေနာ္... ” လို႔ က်မတိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္မိသည္ ....။
ျမၾကာယံရဲ႕ တိုက္နယ္ေဆးရံုေလးနံေဘးမွာ ခေရပင္တန္းၾကီးရိွတဲ႔အတြက္ ထိုေဆးရံုေလးကို ခေရတန္းေဆးရံုရယ္လို႔ တင္စားေခၚေ၀ၚၾကပါတယ္...။
က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ ထိုခေရတန္းက လမ္းမထက္မွာ ကစားၾကတိုင္း က်မသူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးက အျမဲတမ္းေျပာတတ္ၾကတယ္ ... အဲဒီ႔အခ်ိန္တုန္းက ေကာင္းေလးက ေျပာတယ္ ....

“ငါၾကီးလာတဲ႔အခါ ေဆးတကၠလိုလ္တတ္မယ္ ... ျပီးရင္ ခေရကုန္း ေဆးရံုမွာဆရာ၀န္လုပ္မယ္... ျပီးေတာ႔  ငါေနထိုင္ၾကီးျပင္းလာတဲ႔ ေဟာဒီ႔ျမၾကာယံမွာပဲ တစ္သက္လံုးေနမယ္တဲ႔....”

 က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမေလး စုမြန္သင္းကလည္း -

“ ေခါင္းေလးျငိမ္႔ျပီး ငါလဲနင္႔လိုပဲ ဆရာ၀န္လုပ္ျပီး ျမၾကာယံမွာပဲ တစ္သက္လံုးေနမယ္ .... လို႔ အျမဲတမ္းေထာက္ခံတတ္တယ္...။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မက -

“ငါကေတာ႔  နင္တို႔အားလံုးနဲ႔ ျမၾကာယံကို ခ်စ္ပါတယ္ဟာ  ... 
ဒါေပမယ္႔ ဒီတစ္ေနရာထဲမွာပဲ ငါမေနခ်င္ပါဘူး ...ငါ႔ဘ၀ရဲ႕ တိုးတတ္ရာ တိုးတတ္ေၾကာင္းအတြက္ ႏိုင္ငံျခားမွာပညာေတာ္သင္သြားမယ္ .. ငါ႔ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ျပည္႔တဲ႔အခါ  ငါသိပ္ခ်စ္တဲ႔ ျမၾကာယံနဲ႔ ဒီကလူေတြဆီကို ျပန္လာမယ္ေလ ... အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ နင္တို႔က ငါ႔ကို  ဒီခေရကုန္းမွာပဲ ၾကိဳေနၾကေလဟာ ... ” လို႔ က်မကတာ႔ ေခါင္းေလးေမာ႔ျပီး ၀ံ႕ၾကြားစြာ ေျပာတတ္ခဲ႔ပါတယ္ ....။

အဲဒီလိုနဲ႔ .... က်မတို႔တကၠသိုလ္၀န္တန္း စာေမးပြဲေတြေအာင္ျပီး လမ္းညႊန္စာအုပ္ေတြ က်လာတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခိုင္မာတဲ႔ သူက မႏၳေလးေဆးတကၠသိုလ္ကိုသာ တတ္ေရာက္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔သည္ ...။ သူနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္...ထပ္တူနီးပါး က်ေနတဲ႔ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမေလး စုမြန္သင္း ကလဲ သူနဲ႔အတူတူ ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ ၀င္ခြင္႔ရၾကသည္...။
သူတို႔ေလာက္ ခိုင္မာျပတ္သားတဲ႔ရည္မွန္းခ်က္မရိွပဲ ေရာက္တဲ႔ေနရာမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ၾကဳိးစားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ရင္း က်မ၀ါသနာပါသည္႔ အင္ဂ်င္နီယာလိုင္းကို တက္ေရာက္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ျဖစ္ခဲ႔သည္ ....။တစ္ျခားေသာ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ပညာေရးတကၠသိုလ္ ၊ သူနာျပဳတကၠသိုလ္ ၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္ နဲ႔ ေမဂ်ာအသီးသီးကို ေရြးျခယ္ေလွ်ာက္ထားခဲ႔ၾကသည္ ...။
  
-------------------------------------------
တကၠသိုလ္အသီးသီးမွာ စတင္ တက္ေရာက္ၾကရတဲ႔ အခ်ိန္ကာလေတြအတြင္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္အဆက္အသြယ္ေတြ မျပတ္ခဲ႔ၾကပါ...။သို႔ေသာ္ တစ္ေက်ာင္းနဲ႔တစ္ေက်ာင္း အနည္းငယ္ အလွမ္းေ၀းတာမို႔ ေတာထဲဘက္မွာ ေက်ာင္းတတ္ရေသာ က်မတစ္ေယာက္ထဲသာ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးႏွင္႔ ကြဲသြားသလိ ုျဖစ္လာခဲ႔သည္...။
ဒုတိယႏွစ္ ေအာင္စာရင္းေတြထြက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္ ျမၾကာယံဆြမ္းေတာ္ၾကီးေလာင္းပြဲမွာ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြျပန္ဆုံုျဖစ္ၾကသည္ ...။
မူလတန္း ၊ အလယ္တန္းနဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေတြကလို က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုေတြထဲကပဲ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးခံ ဆိုင္းထမ္းကို ဖိုးသူေတာ္ အထက္ေအာက္ ဆင္တူ ၀တ္စံုျဖင္႔လွည္႔လွည္ၾကတာကို ၾကည္႔ျပီး ဆြမ္းေတာ္ၾကီးေလာင္းလွဴၾကသည္႔ က်မတို႔ စုမြန္တို႔ ၊ ျမစန္းၾကည္တို႔က ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာခဲ႔ၾကသည္ ....။
အဲဒီေနာက္ က်မတို႔ေက်ာင္းေတြမျပီးခင္မွာ ဒုတိယအၾကိမ္အျဖစ္ က်ဴရိုးဘုရားပြဲေတာ္ရာသီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ထပ္မံဆံုဆည္းျဖစ္ျပန္သည္ ..။
စုမြန္က ေဆးေက်ာင္းသူျဖစ္လာမွ ပိုျပီးေခ်ာလာသလို .. သူကေတာ႔ အရင္ကထက္ပိုမိုရင္႔က်က္တည္ျငိမ္ကာ ေယာက်ၤားပီသ လာသည္ဟု က်မထင္သည္ ...။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ငယ္ရုပ္သိပ္မေျပာင္းေသးသည္႔  မ်က္ႏွာမွာ ပါ၀ါမ်က္မွန္တစ္လက္တိုးလာသည္႔အတြက္ ေကာင္ေလးကိုၾကည္႔ျပီး က်မက်ိတ္၍ ျပံဳးလိုက္မိသည္ ....။
ပါ၀ါမ်က္မွန္ေလးေအာက္က က်မကို ေသခ်ာစူးစိုက္ၾကည္႔ေနတဲ႔ ေကာင္ေလးက - 
“ ပိန္လိုက္တာ မိစံပါယ္ရာ.... အားေဆးေလး ဘာေလးေသာက္ပါလား ” တဲ႔ က်မကလဲ ....

“ဟုတ္ကဲ႔ပါေဒါက္တိုရယ္ ... က်မက နဂိုပိန္ဆိုေတာ႔ အားေဆးေသာက္လဲ ထူးျပီး ၀မလာပါဘူး ”
လို႔ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္ ...။
ဆရာ၀န္မျဖစ္ေသးဘူး ေဆးကုခ်င္ေနျပီျဖစ္တဲ႔ ေကာင္ေလးက မႏၳေလးျမိဳ႕မျပန္ခင္ တစ္ညေနက ျမၾကယံေခ်ာင္းထိပ္မွာ  က်မကို ယြန္းေသတၱာေလးတစ္ဘူး လက္ေဆာင္ေပးခဲ႔သည္...။ျမၾကာယံမွာတုန္းက ထိုယြန္းေသတၱာေလးကို ဖြင္႔မၾကည္႔ျဖစ္ခဲ႔ပါ .... ေက်ာင္းက အေဆာင္ျပန္ေရာက္မွ ေကာင္ေလး ေပးခဲ႔ေသာ ယြန္းေသတၱာေလးကို သတိရျပီး  ဖြင္႔ၾကည္႔ျဖစ္သည္ ...။
ေသတၱာေလးထဲမွာ ... ခေရပန္းေျခာက္ေလးတစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ အတူ ... က်မနဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္တူေသာ စူပုပ္ပုပ္မ်က္ႏွာနဲ႔ ေကာင္မေလးပုံဆြဲထားေသာ ...  ခဲျခစ္ပန္းခ်ီစာရြက္ေလးတစ္ရြက္ ...။
ေကာင္ေလးရဲ႕ လက္ေဆာင္တစ္ခ်ဳိ႕မွာ ကဗ်ာဆန္ဆန္ျဖင္႔ ဘာအဓိပၸါယ္မွ သိသိသာသာ ေဖာ္က်ဴးထားတာမ်ဳိး မပါရိွခဲ႔ေသာ္လည္း ျမၾကာယံဆြမ္းေတာ္ၾကီးပြဲမွာ ဆြမ္းဆိုင္းထမ္းကို ထမ္းထားတဲ႔ ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္၀န္းတစ္စံုထံမွ အၾကည္႔တစ္ခ်က္ကို သတိရလိုက္မိသည္....။
မေမွ်ာ္လင္႔ပဲ အၾကည္႔ခ်င္းဆံုခဲ႔ေသာ ေႏြနံနက္တြင္ သူ႔မ်က္၀န္းထဲက အရိပ္တစ္ခ်ဳိ႕ကို ဖတ္မိေအာင္မၾကိဳးစားခဲ႔တဲ႔ က်မက အခုမွ လႈပ္ရွားသလို ျဖစ္လာတဲ႔ ခံစားမႈအခ်ဴိ႕ကို ဘာသာျပန္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ႔မိပါသည္ ....။


ျမလႊာကုန္းရဲ႕ခေရပင္တန္းမွာက်မတစ္ေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္လာမိရင္း ခ်က္ခ်င္းေတြ႔ဆံုခြင္႔မရခဲ႔သည္႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ပုိ၍ ပို၍ .... သတိရမိျပန္ပါသည္...။
ခေရပင္တန္းေအာက္က ခေရပြင္႔တစ္ခ်ဳိ႕ကို ေကာက္ယူရင္း -က်မေမြးေန႔တုန္းက ေကာင္ေလးရဲ႕ ေမြးေန႔အမွတ္တရ ကဗ်ာေလးကို က်မ ေရရြတ္ေနခဲ႔သည္ .... ။
ေဆးေက်ာင္းသားျဖစ္မွ ကဗ်ာစေရးဘူးတဲ႔ ေကာင္ေလးရဲ႕ ကဗ်ာေတြက ႏုညံ႔လွပျပီး ... အဓိပၸါယ္ျပည္႔၀သည္ဟု က်မ ထင္သည္ ...။ဘ၀အျမင္နဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္အေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကရင္ က်မနဲ႔ေကာင္ေလးက အျမဲဆန္႔က်င္ဘက္လို ျဖစ္ေနတတ္သေလာက္ ကဗ်ာေၾကာင္း ၊ စာေပေတြအေၾကာင္းေျပာၾကရင္ေတာ႔ ကမၻာေပၚမွာ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲသာ ရိွသည္ဟု ထင္မိတတ္ေသာ ေန႔ရက္ေတြရိွခဲ႔ဘူးသည္ ....။
တစ္ဦးကို တစ္ဦး ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက အေရာင္ေျပာင္းလဲကာ ျငိတြယ္မိၾကသလဲဆို အတိအက် မသိေတာ႔ေပမယ္႔ အျမဲတမ္းလိုလိုေတာ႔ ျမၾကာယံကို လြမ္းတိုင္း ... ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကိုပါ တမ္းတလြမ္းဆြတ္မိတာ ၀န္ခံရပါမည္ ....။

သိပ္ျပီးတိုးတတ္ ေျပာင္းလဲမႈရိွမလာခဲ႔ေသာ ... ေအးခ်မ္းျငိမ္သက္ျခင္းေတြလဲ ပ်က္ျပယ္မသြားေသးေသာ ေကာင္ေလးသိပ္ခ်စ္ေသာ ေဟာဒီ႔ ျမလႊာကုန္းကို က်မ ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာခဲ႔ပါသည္ ..။
သို႔ေသာ္ ျမလႊာကုန္းမွာ .... က်မကသိပ္ခ်စ္ေသာ က်မကို သိပ္ခ်စ္ၾကေသာ ေကာင္ေလးအပါအ၀င္ ... လူတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ႔ က်မကို  ...ဟိုး ...အရင္အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြကလို ေႏြးေထြးစြာ ဆီးၾကိဳမေနခဲ႔ၾကပါ  ....။ 


---------------------------------------------------
မေျပာင္းလဲျခင္းေတြထဲက မ်ားစြာေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းတစ္ခ်ဳိ႕ကို ေတြးျဖစ္ရင္း မ်က္၀န္း၀မွာ သူ႔အလိုလိုလွ်ံတတ္လာေသာ မ်က္ရည္အခ်ိဳ႕ကို သိမ္းဆည္းလိုက္သည္...။
က်မတို႔ျခံနဲ႔ သိပ္အလွမ္းမေ၀းလွေသာ ေကာင္ေလးတို႔ ျခံဘက္ကို အလြမ္းေျပ လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔  အိုေဟာင္းကာ ေရညိွအထပ္ထပ္တက္ေနေသာ တိုက္ၾကီးေပၚမွာ ခိုျပာပန္းေတြပြင္႔ေ၀ေနတာေတြ႕လိုက္ရသည္...။
“ မိစံပါယ္ .. နင္က ခိုျပာပန္းလဲၾကိဳက္တာပဲလား ... အဲဒီပန္းေတြသီျပီးရင္ ငါ႔စာအုပ္ေတြလာမကိုင္နဲ႔ေနာ္ ... အဲဒီပန္းေတြက ၾကက္သြန္ျဖဴေစာ္နံတယ္ ငါမၾကိဳက္ဘူးတဲ႔ ....”
ေတာ္ေတာ္ၾကီးက်ယ္တဲ႔ အဲဒီ႔ေကာင္ေလးကို က်မၾကည္႔မရတာနဲ႔ ခိုျပာပြင္႔ေတြကို အရွည္ၾကီးသီျပီး သူ႔နားက ခဏ ခဏျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတတ္သလို .. သူ႔စာအုပ္ေတြကိုပါ အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ လွန္ေလွာၾကည္႔ပစ္လိုက္သည္ ... အဲလိုလုပ္တဲ႔အခါ ေကာင္ေလးက က်မကို မ်က္ေတာင္ကုတ္ျပီး ေပေစာင္းေစာင္းၾကည္႔တတ္သည္ ....။
က်မကလည္း လွ်ာတစ္လစ္ထုတ္ျပီး ေျပာင္စပ္စပ္လုပ္ျပတတ္ေသာ ေၾကာင္႔-

“ မိန္းကေလးဆိုတာ .... အိေျဒၵရရ ျပံဳးရတယ္ ငေပါမရဲ႕....” လို႔  က်မကို ၾကံဳတုန္း ဆရာလုပ္လိုက္ေသးသည္...။
ေကာင္ေလးဆရာ၀န္ျဖစ္ျပီးႏွစ္မွာ က်မ ျမလႊာကုန္းကို တစ္ေခါက္ေရာက္ျဖစ္ေတာ႔ ေကာင္ေလးတို႔တိုက္ေရွ႕မွာ ခိုျပာေတြပြင္႔ေ၀ေနတာကို က်မအံ႔ၾသစြာျမင္လိုက္ရသည္ ...။

“ဒီပန္းအနံ႔ေတြကို နင္မၾကိဳက္ပဲနဲ႔ ဘာလို႔ စိုက္ထားတာလဲ .. ” လို႔က်မက ေမးေတာ႔

“ အနံ႔ကို မၾကိဳက္ေပမယ္႔ ... ခိုျပာပန္းသီတဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို သတိရမိလို႔ စိုက္ထားတာပါ”
တဲ႔ .... စကားေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာတတ္လာသည္႔ ေကာင္ေလးကို က်မ အံ႔ၾသသြားသလို ရိွေပမယ္႔ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပီးပဲ ေနခဲ႔လိုက္သည္ ....။

က်မ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ေက်ာင္း၀င္ခြင္႔ေလွ်ာက္ဖို႔ အသည္းအသန္ လုပ္ေနေတာ႔ ...ေကာင္ေလးကိုလည္း  ဘြဲ႕လြန္ဆက္တတ္ဖို႔ က်မ တိုက္တြန္းခဲ႔ဘူးသည္ ...။
ေခါင္းကို ညင္သာစြာခါရမ္းလိုက္ရင္း  ေကာင္ေလးက ...သူ ပိုစတင္က်ရာ တိုက္နယ္ေဆးရံုေလး တစ္ခုမွာပဲ ေအးခ်မ္းစြာ တာ၀န္ထမ္းမည္ဟု ဆိုခဲ႔သည္...။ အဲဒီတုန္းက ေကာင္ေလးေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားတစ္ခ်ဳိ႕ကို က်မ ယေန႔ထိ မေမ႔ခဲ႔ပါ ....။

“ငါ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္က .. ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူေတြ ..ခ်ဳိ႕တဲ႔သူေတြ နဲ႔ ဘိုးဘြားေတြရဲ႕က်န္းမာေရးကို ေစတနာနဲ႔ ျပဳစုေစာင္႔ေရွာက္ခ်င္လို႔ ပါ မိစံပါယ္ရယ္ ... ေနာက္ျပီး ငါ၀ါသနာပါတဲ႔ အခမဲ႔ ပညာေရးေထာက္ပံ႔မႈလုပ္ငန္းေတြလဲ ငါကို္ယ္တုင္ဦးေဆာင္ျပီး ဖြင္႔မယ္ ...
“သိပ္တိုးတတ္ခ်င္တဲ႔ နင္ပဲႏိုင္ငံျခားကို သြားပါ ... တစ္ေန႔ရြာကို သတိရခဲ႔တယ္ဆိုရင္..... ငါတို႔အားလံုးကို နင္မေမ႔ခဲ႔ဘူးဆိုရင္ ... လူ႔ဘ၀ရဲ႕ တစ္ကယ္႔အႏွစ္သာရတစ္ခုဟာ ဘာလဲ ... လို႔နင္နားလည္ သေဘာေပါက္လာတဲ႔ တစ္ေန႔က်ရင္ ... ငါ႔ရဲ႕စိတ္ကူးနဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို လက္တြဲကူညီဖို႔ .. နင္ျမလႊာကုန္းကို ျပန္လာခဲ႔ေပါ႔ဟာ ” တဲ႔ ....။

က်မ ႏိုင္ငံျခားကုိထြက္လာကာနီးမွာ ေကာင္ေလးကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ပါတယ္ ...။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ... ေကာင္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ... က်မကို သီးသန္႔ ေျပာဖို႔စကားလံုးေတြရိွေနခဲ႔လိမ္႔မယ္လို႔ က်မ ေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔ေသာ္ျငား ေကာင္ေလးရဲ႕တည္ျငိမ္တဲ႔ မ်က္ႏွာထားက တစ္ခုခုေၾကာင္႔ တားဆီးဟန္႔တား ထားသလို ျမိဳသိပ္ခဲ႔တာကို က်မသိတယ္...။
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ကြဲျပားျခားနားလြန္းတဲ႔ က်မရဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ေတြအတြက္ ....
“ျမလႊာကုန္းနဲ႔ အျမဲထာ၀ရ သင္းပ်ံ႕ေနတဲ႔ ... ခေရပင္တန္း ..... က်မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ က်မ သီကံုးေနက် ခိုျပာပန္းေတြ .... ျပီးေတာ႔ ....ေငြမွင္ေရာင္ထေနတဲ႔ က်မတို႔ ျမိဳ႕အ၀င္က ျမၾကာယံေခ်ာင္း ....ေရွးရိုးဆန္ျပီး တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းလွတဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ... အားလံုးကို .... က်မ ခြဲခြာႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ရတဲ႔ ေန႔ရက္ေတြအတြက္ ရင္ထဲကပဲ ေတာင္းပန္ျဖစ္ခဲ႔သည္ ....။

----------------------------------------------------------------


ျမလႊာကုန္းေစတနာေဆးခန္း ဆိုတဲ႔ အျပာေရာင္ဆိုင္းပုဒ္ေလးကို ေငးၾကည္႔ေနတုန္းမွာပဲ ...
“ ဒီအခမဲ႔ေဆးခန္းေလးက လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၄ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ကိုေရႊတိုးေအာင္ တို႔ မမစုမြန္တို႔ က ဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ျပီးဖြင္႔ေပးထားတာေလ .. ေႏွာင္းေႏွာင္း လဲ အျမဲတမ္းဒီမွာ ေဆးခန္းထိုင္တယ္ ” လို႔ ေႏွာင္းေႏွာင္း က ေျပာျပခဲ႔တယ္ ...။
ေကာင္ေလး နဲ႔ စုမြန္သင္း ...ေနာက္ျပီး ညီမေလး  ေႏွာင္းေႏွာင္း တို႔ရဲ႕ျမင္႔ျမတ္တဲ႔စိတ္ထားေလးကို က်ိတ္၍ ခ်ဴးက်ဴးလိုက္မိရင္း ... ျမလႊာကုန္း ပညာဒါန အခမဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းေလးမွာ ဆရာမေလွ်ာက္ထားမည္႔ လက္ထဲက ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္ေလးကို တစ္ခ်က္ငံု႔ၾကည္႔လိုက္သည္ ...။


“ အဲဒီေက်ာင္းေလး စလုပ္တာ တစ္ႏွစ္ပဲရိွေသးတယ္ မမစံပါယ္ ရဲ႕ ... မမေမမြန္သင္းက အခု ခေရကုန္း အ.လ.က မွာ ဆရာမေလ ... ဒီေက်ာင္းေလးမွာ အလွည္႔က် တာာ၀န္ယူေပးတယ္ ...

“ဒီေက်ာင္းေလးကို ခေရကုန္းက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသာေဟာင္းေတြကပဲ ၀ိုင္းျပီး ထူေထာင္ခဲ႔ၾကတာေလ  ... ”

“ဟုတ္လား ..” လို႔ က်မ အံ႔ၾသစြာ ေရရြတ္လိုက္ရင္း....

ဒီေလွ်ာက္လႊာေလးထဲက တာ၀န္ခံေက်ာင္းအုပ္ၾကီးဆိုတဲ႔ ေနရာေအာက္က နံမည္ေလးတစ္ခုကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည္႔လိုက္မိသည္ ...

ေဒါက္တာ ေရႊတိုးေအာင္ ... ဆိုတဲ႔ နံမည္ေလးတစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ႔ ...အေတာ္ေလးကို အံ႔ၾသသြားခဲ႔တယ္ ... ေဆးရံုတာ၀န္တစ္ဘက္ ... ပညာေရးျမွင္႔တင္မႈလုပ္ငန္းေတြတစ္ဘက္နဲ႔ ရပ္ရြာအက်ဳိးကို သယ္ပိုးႏိုင္လြန္းေသာ ေကာင္ေလး၏ ျမင္႔ျမတ္ေသာ ႏွလံုးသားကို က်မ ... မေလးစားပဲ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ႔ပါ ...။
က်မမွာ ဒီလိုရည္မွန္းခ်က္မ်ဳိးေတြ ျပင္းျပင္းျပျပရိွလာခဲ႔တာ သိပ္မၾကာေသးေပမယ္႔ ... က်မရင္ထဲက ဆႏၵနဲ႔ လုပ္ေပးခ်င္တာေလးေတြ အားလံုးက .. ေကာင္ေလး၏ ၾကိဳးစားမႈေတြျဖင္႔ျမလႊာကုန္းမွာ အားလံုးရိွေနခဲ႔ျပီးျပီ ျဖစ္သည္ ....။
ဘာသာေရးစာေပေတြ ဗဟုသုတ စာေပေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ေလ႔လာ ဖတ္မွတ္ ေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ျပည္႔၀သည္႔ရည္မွန္းခ်က္ႏွင္႔ မြန္ျမတ္သည္႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တို႔ကို က်မ အေလးအနက္ထားကာျဖင္႔ အသိအမွတ္ျပဳလုိက္ပါသည္...။

------------------------------------------------------------
မနက္ေ၀လီေ၀လင္းကတည္းက က်မကို ေမေမက လာႏႈိးသည္႔အတြက္ ... အိပ္ယာကေန ေစာေစာထျပီး က်မမၾကံဳခဲ႔ရတာၾကာျပီျဖစ္ေသာ ျမလႊာကုန္းဆြမ္းေတာ္ၾကီးခံကို  ဆြမ္းေလာင္းဖို႔ ထျပီးခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ျဖစ္သည္...။
က်မ ဖြားဖြားရိွစဥ္ကတည္းက ဆြမ္းေတာ္ၾကီးခံဆိုင္းထမ္းထဲကို အိမ္ေရွ႕မွာပြင္႔တဲ႔ ႏွင္းပန္းျဖဴျဖဴေလးေတြနဲ႔ ခေရပန္းကုန္းအရွည္ၾကီးတစ္ကုန္း ... အိမ္ျခံထဲကသီးတဲ႔ ေျခာက္လမ်ဳိး မာလကာသီးၾကီးေတြနဲ႔ ဆြမ္း ၊မုန္႔ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာဟင္းတစ္ခ်ဳိ႕ကို စီစဥ္ျပီး အိမ္ေရွ႕မွာ အဆင္သင္႔အေနအထားေလးေတြျဖင္႔ ရပ္ေစာင္႔ေနလိုက္ၾကသည္ ....

“ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးခံ ... ဆြမ္းေတာ္ၾကီးခံ ... လာျပီဗ်ဳိ႕ .. မနက္ခင္းလင္းအာရံုမွာ ေရာင္နီပ်ဳိ႕ပ်ဳိ႕ ... ျမၾကာယံေခ်ာင္းနေဘးက ... ဖိုးသူေတာ္တို႔ ဆြမ္းခံလာျပီဗ်ဳိ ႕ ..... ”
ဆိုတဲ႔ ရြာသားေတြတီးမႈတ္သီဆိုျပီး လွည္႔လည္လာတဲ႔ အသံက က်မေနထိုင္ရာ ခေရတန္းနဲ႔ တေျဖးေျဖးခ်င္း နီးကပ္လို႔လာခဲ႔ျပီ ....။
ဆြမ္းေတာ္ေလာင္းဖို႔ က်မ လင္ပန္းေလးကို ေျမွာက္ကိုင္ထားသလို ... ျမစန္းၾကည္ကလဲ က်မအနားမွာ ေနရာယူထားခဲ႔သည္ ... ။
က်မတို႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေႏွာင္းေႏွာင္း တို႔ ညီအစ္မ တစ္ေတြက ေနရာယူလို႔ ...။ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးခံအဖြဲ႕ က်မတို႔ လမ္းထဲကို ေကြ႕ျပီး၀င္လာေတာ႔ ....
ေရွ႕ဆံုးက အထက္ေအာက္အျဖဴေရာင္၀တ္စံုနဲ႔ မ်က္ႏွာျပားျပားေကာင္ေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည္႔လုိက္တဲ႔အခါ  ...။
“ ဟယ္ ... ဖိုးျပား ... ေက်ာ္စြာ၀င္း ... ”

ငယ္ငယ္က က်မသူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ...က်မကို ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္ႏွာျဖင္႔-

 “ ဖိုးျပားမဟုတ္ေတာ႔ဘူး ... ျမလႊာကုန္း ေက်ာင္းဆရာဦးျပားျဖစ္ေနျပီဗ်... လို႔ ခပ္တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာသြားေသးသည္ ...။
ရင္ထဲက လိႈက္တတ္လာတဲ႔ အေပ်ာ္တစ္ခုနဲ႔အတူ ငယ္ငယ္တုန္းက ကေလးဘ၀ကို ျပန္ရလိုက္သလို ေပ်ာ္ျမဴးသြားလိုက္သိမွာ အတိုင္းမသိေတာ႔ ....။
“ေဟး ...ဘာေငးေနတာလဲ မိစံပါယ္ ငေပါမ ... ငါ႔ဆိုင္းထမ္းထဲကို  မာလကာသီးေလာင္းေလဟာ ”

လို႔ေအာ္ ေျပာလိုက္တဲ႔ အသံလာရာကို ၾကည္႔လိုက္မိေတာ႔ ...
“ဟယ္ ....ဖိုးရဲ ... နင္လဲ ျမလႊာကုန္းကုိ ျပန္လာတယ္ဟုတ္လား ...”
“အံမယ္ ... အထူးအဆန္းလုပ္လို႔ ငါတို႔အားလံုး ဒီကေန တဖ၀ါးမွ မခြာဘူး ... ခြာတဲ႔သူေတြကလဲ .. ၀ါးတြင္း ဆြမ္းေတာ္ၾကီးခံပထမဆံုးေန႔မတိုင္ခင္ ႏွစ္တိုင္း ျပန္လာေနက် ... နင္ပဲမလာတာ အရူးမရဲ႕ .. ငါက ျမလႊာကုန္းမွာပဲ လ ၀ က အရာရိွေနာ္ ... ေန႔လည္မွနင္႔ဆီကို မွတ္ပံုတင္လာစစ္မယ္ ”

သစ္သီးဆိုင္းတန္းအေလးၾကီးကို ထမ္းထားတဲ႔ၾကားက စကားေတြ မနားတမ္းေျပာသြားႏိုင္ေသာ ဖိုးရဲဟာ လူၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ကို မတူေသး ပါလားလို႔ ေတြးရင္း က်မ အူျမဴးစြာျဖင္႔ ေအာ္ရယ္ေနလိုက္မိပါသည္ ...။
“ဘာေတြ သေဘာက်ေနတာလဲ ... ငေပါမရဲ႕ ... ဘုရားပန္းေတြေလာင္းဖို႔ေမ႔ေနဦးမယ္ ...”
ေဟာ ... လာျပန္ပါပီ ... မုန္႔လက္ေကာက္ လို႔ နံမည္ရထားတဲ႔ ...က်မ သူငယ္ခ်င္း ...ႏိုင္ေဇာ္ ...

 ဒီေကာင္ကိုေတာ႔ ရဲအုပ္ျဖစ္ေနသည္ဟု ၾကားျပီး အခုမွသာေတြ႕ရေတာ႔သည္ ...။ အရက္ရွည္ရွည္ ဗုိက္ပူပူႏွင္႔ ႏိုင္ေဇာ္ လို႔ေခၚတဲ႔ မုန္႔လက္ေကာက္ကို  ျမင္ေတာ႔ ... ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းကို သတိရျပီး ပို၍ပင္ ရယ္လိုက္မိေတာ႔သည္...။

“ေျပာေလ ကဲေလပါလား မိစံပါယ္ ရာ ... သိပ္မရယ္နဲ႔ေနာ္ ... ျမလႊာကုန္းရဲက ရယ္ရင္ မၾကိဳက္ဘူး လာဖမ္းလိမ္႔မယ္ တဲ႔ ... နင္ငါ႔ကို ေတြ႔ခ်င္ရင္ျမလႊာကုန္း ရဲစခန္းထဲလာခဲ႔ ”  လို႔ ေအာ္သြားလိုက္ေသးသည္ ...။

ျမစန္းၾကည္ကလဲ ... အားက်မခံ ...

“ ဟဲ႔ ... ငါတို႔ လာခဲ႔ရင္ နင္မုန္႔လက္ေကာက္ ေကြ်းမွာလား .. ”လို႔ ျပန္ေနာက္လိုက္ေသးသည္ ...။

မုန္႔လက္ေကာက္ ဆိုတဲ႔ နံမည္က ႏိုင္ေဇာ္႔ ကို က်မတို႔ အုပ္စုေတြ ေပးလိုက္ေသာ နံမည္ျဖစ္သည္...။
က်မတို႔ငယ္ငယ္က ႏိုင္ေဇာ္တို႔ အိမ္အေပၚထပ္မွာ က်ဴရွင္ဆရာ အိမ္ေခၚျပီး
၀ိုင္းက်ဴရွင္သေဘာမ်ဳိးစာသင္ၾကသည္ ။ ႏိုင္ေဇာ္႔ အေမ အန္တီညြန္႔က  က်ဴရွင္ဆရာ နဲ႔ က်မတို႔အားလံုးကို မုန္႔လက္ေကာက္ေကြ်းမယ္ဆိုျပီး ေနာက္ေဖးကို ထြက္သြားသည္ ...။
အဲဒီ႔အခ်ိန္အထိ စာသင္မည္႔ေနရာကို ႏိုင္ေဇာ္ ေရာက္မလာခဲ႔ေသး ...။ ႏိုင္ေဇာ္႔ အေမက ခဏၾကာေတာ႔ မုန္႔ေတြထည္႔ထားတဲ႔ ဒန္အိုးၾကီးေပ်ာက္သြားတဲ႔အတြက္ ႏိုင္ေဇာ္ ရိွလားလို႔ စာသင္ခန္းကိုလာရွာသည္ ..။ ႏိုင္ေဇာ္႔ ကိုလဲမေတြ႕ .. မုန္႔လက္ေကာက္ဒန္အိုးၾကီးကိုလဲ မေတြ႕ေတာ႔မွ သေဘာေပါက္သြားျပီး ဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းေကာက္လွ်က္ -

“ ထြက္ခဲ႔ .. ႏိုင္ေဇာ္ ဘယ္မွာလဲ ငါသိတယ္ေနာ္ .... ” လို႔  ၅ ၾကိမ္ေလာက္ေအာ္မွ အိမ္ထပ္ခိုးေပၚကေန မုန္႔လက္ေကာက္အိုးၾကီးနဲ႔ မ်က္ႏွာမွာလဲေခြ်းေစးေတြျပန္ျပီး ထြက္ခ်လာေတာ႔သည္ ...။

သူ႔အေမ ရိုက္ေတာ႔မယ္ဆိုတာ သိတာေတာင္ သူ႔လက္မွစီးက်လာတဲ႔ ထန္လွ်က္အရည္ (တႏွဲရည္)ေတြကို လွ်ာနဲ႔ကုန္းရက္လိုက္ေသးသည္ ...။ကေလးနဲ႔မလိုက္ အဲေလာက္ေတာင္အစားမက္သည္႔ ႏိုင္ေဇာ္ ကို က်မတို႔အားလံုး ေအာခ်ယူရသည္..။ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႔ သူက မႏၳေလး ရဲသိပၸံမွာတတ္ေရာက္ျပီး အေ၀းသင္ဘြဲ႕ျဖင္႔ ရတနာပံု တကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႕ရခဲ႔သည္ ...။
က်မရဲ႕အေတြးစေတြ ငယ္ငယ္က ကေလးဘ၀ကို သတိရေအာက္ေမ႔ေနတုန္းမွာ ... ျမစန္းၾကည္က က်မကို လက္တို႔လိုက္သည္ .... ။
“ စံပါယ္ ... ဟိုမွာ ဆြမ္းေတာ္ျမသပိတ္ဆိုင္းထမ္းကို ထမ္းလာတာ ဘယ္သူလဲလို႔ ၾကည္႔လုိက္စမ္းပါ ...”
ဟိုး ...ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆြမ္းဆိုင္းထမ္းျမသပိတ္ကို အျမဲတမ္း ထမ္းေလ႔ရိွတဲ႔ ဖိုးသူေတာ္၀တ္စံုေလးနဲ႔ ေကာင္ေလးရဲ႕ ပံုရိပ္ေလးကို ျမင္ေယာင္တမ္းတရင္း ... တေျဖးေျဖးလွမ္းလာတဲ႔ ဆိုင္းထမ္းလာရာကို ေငးၾကည္႔လိုက္တယ္ ....
ျပီးေတာ႔ .. စူးရွ နက္ရိႈင္းစြာနဲ႔ ငယ္နံမည္ေလးတစ္ခုကို တုန္ရင္လႈပ္ရွားစြာေအာ္ေခၚလိုက္မိတယ္ -
“ ဖိုးျပဴး ... ...................................
ေကာင္ေလးကလဲ က်မကို သူေခၚေနက်အတိုင္း လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲျပန္ေခၚလိုက္တယ္ ...
“အရူးမ........................................ တဲ႔ ....
က်မရဲ႕ ေၾကြလင္ပန္းအ၀ါေရာင္ေလးထဲက ဆြမ္းေတာ္ပန္းပန္ျပားကို ေကာင္ေလးတို႔ထမ္းလာတဲ႔ ဆြမ္းဆိုင္းထမ္းမွာ ေလာင္းလိုက္ရင္း ေကာင္ေလးကို လိႈက္လွဲစြာျပံဳးျပလိုက္တယ္ .....
က်မအနားကိုေရာက္လာတဲ႔ ေကာင္ေလးက က်မကို ေစ႔ေစ႔ၾကည္႔လိုက္ရင္း ......
“  မိစံပါယ္ ... နင္ တစ္ကယ္ျပန္လာတယ္ေနာ္ တဲ႔ ......”
ေကာင္ေလးကို ေခါင္းျငိမ္႔ျပံဳးျပရင္း ေကာင္ေလးရုတ္တရက္ ကမ္းေပးလိုက္တဲ႔ ခေရပန္းကံုးေလးကို ယုယစြာ လွမ္းယူလိုက္တယ္ .....
ဖိုးသူေတာ္၀တ္စံုအထက္ေအာက္အျဖဴေရာင္ေလးကို ၀တ္ဆင္ထားေသာ ၀င္းဖန္႔ၾကည္လင္ေနသည္႔ ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးေတြ ေ၀ေနခဲ႔သလို ... ျမလႊာကုန္းက ခေရပန္းရနံ႔ေတြကလည္း ခါတိုင္းနံနက္ခင္းေတြထက္ ေမႊးၾကိဳင္သင္းပ်ံ႕လို႔ေနခဲ႔ပါသည္ ......။
ထို႔အတူ .... ျမၾကာယံေခ်ာင္းေရရဲ႕ စီးဆင္းသံသည္လည္း ခါတိုင္းေန႔ေတြကထက္ ျငိမ္႔ေညာင္းသာယာေနမည္ျဖစ္သလို ... ေကာင္ေလးတို႔ တိုက္ေခါင္မိုးေပၚကအဆုတ္လိုက္ အခိုင္လိုက္ပြင္႔ေ၀ေနၾကတဲ႔ ခိုျပာပန္းတို႔လႈပ္ခတ္သံသည္လည္း....  ျမလႊာကုန္းဆိုသည္႔ က်မခ်စ္ေသာ ေတာနယ္တစ္ခြင္လံုးကို သာယာၾကည္ႏူးေစေလာက္ေအာင္ ပနံရစြာျဖင္႔ တင္႔တယ္လွပ၍ ေနပါေတာ႔သည္.....။


က်မရဲ႕ စာဖတ္သူ ေမာင္ႏွမတစ္ခ်ဳိ႕က ...မႏွင္းေရ ....ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးေတြကိုပါ ေရးသားပါဦးလို႔ ... တိုက္တြန္းခဲ႔တာေၾကာင္႔ ... ဒီ၀တၳဳတိုေလးကို က်မၾကိဳးစားပမ္းစားနဲ႔ မအားလပ္တဲ႔ၾကားက ေရးျဖစ္သြားပါတယ္ ... ။ ဒီ၀တၳဳမွာ က်မရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္တစ္ခ်ဳိ႕စရိုက္ကို က်မငယ္သူခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ဆီက စရိုက္ေလးေတြကို ထည္႔သြင္း ေရးသားထားပါတယ္ ...။ က်မရဲ႕ ေမြးရပ္ဇာတိအညာက ေတာျမိဳ႕ေလးတစ္ခုရဲ႕ ခ်စ္စရာအေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခ်ဳိ႕ကို ေနာက္ခံထားျပီး ... က်မ၏ စိတ္ကူးယဥ္အေတြးသက္သက္တို႔ ျဖင္႔ ျပန္လည္ေပါင္းစပ္ေရးဖြဲ႕ထားတာ ျဖစ္လို႔ ... ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လာေရာက္ဖတ္ရႈသူအားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ ....

အားလံုးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္ ....
ႏွင္းေဟမာ
( 08 Sep 2010  3:45am )