ေပးလို႔ရတဲ႔ပီတိ

အလုပ္အားရက္မို႔ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ ျငိမ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ Give and Take အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အျပိဳင္အဆိုင္ေျပာရင္း ျငင္းခုန္ေနၾကတာကို ေဘးကထိုင္ၾကည္႔ရင္း သေဘာက်စြာနဲ႔ ျပံဳးမိပါသည္။ အေပးအယူ အလွဴအတန္း ကိစၥေတြက ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲ ေျပာေျပာ ဘယ္သူနဲ႔ပဲေျပာေျပာ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

လူဆိုတာ အတၱသမားေတြမို႔ ကိုယ္က ေပးဖို႔ထက္ သူမ်ားဆီက ရလာမယ့္ အရာေတြကို ပိုျပီး ေမွ်ာ္လင့္တတ္ၾကတဲ့ သဘာဝရွိတတ္ပါသည္။

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးလို႔ရတဲ့ အရာေတြကို သူတပါးဆီက ရရွိဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ၾကသလို ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးလို႔ မရႏိုင္မယ့္အရာေတြ ျဖစ္တဲ့ ေမတၱာေတြ ဂရုဏာေတြကို ရရွိဖို႔ တဖက္သတ္ ေတာင့္တေနၾကသူေတြလဲ ရွိတတ္ပါသည္။

ကၽြန္မကေတာ့ အေပးနဲ႔ အယူ ၾကားမွာ မတူညီႏိုင္တဲ့ ပီတိေလး တစ္ခုပဲ ျခားနားတယ္လို႔ ျမင္မိပါသည္။

ေပးလိုက္ရတဲ့သူကလဲ သူေပးလိုက္လို႔ရလာတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈ တစ္ခုအတြက္ တသသနဲ႔ ပီတိ ျဖစ္ေနတတ္သလို လက္ခံရယူတဲ့ သူကလဲ သူ႔ရဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ ျပည္႔စံုသြားလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ တစ္ခုနဲ႔ ပီတိျဖစ္ရမွာ ေသခ်ာေနပါသည္။

ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကလဲ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီက တခုခု လက္ခံရရွိလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခံစားရတဲ့ ပီတိေရာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို တခုခု ေပးလိုက္ရလို႔ ခံစားရတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈကိုေရာ တခ်ိန္တည္း တျပိဳင္တည္းမွာ မတူညီနဲ႔ ပီတိ ႏွစ္ခုနဲ႔အတူ ခံစားခဲ့ဘူးပါသည္။

လြန္ခဲတဲ့ႏွစ္ႏွစ္ အနည္းငယ္ ေအးတဲ့ ေဆာင္းကာလ ညခ်မ္းတစ္ခုမွာ မတူညီတဲ့ ပီတိႏွစ္မ်ိဳးကို ထူးထူးဆန္းဆန္း ခံစားခဲ့ရဘူးပါသည္။

ႏိုဝင္ဘာလား ဒီဇင္ဘာလား မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ယူအအီးႏိုင္ငံရဲ႔ ဘာသာေရးပြဲေတာ္ေန႔ အၾကိဳ ညခ်မ္းေလးတစ္ခုဆိုတာကိုေတာ့ မွတ္မိေနပါသည္။

ကၽြန္မ အလုပ္ျပီးခ်ိန္ ည၁၁ နာရီမွာ ထံုးစံအတိုင္း လာၾကိဳေနက် ဖယ္ရီကားေရာက္လာပါသည္။ ဖယ္ရီေပၚကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ ဖယ္ရီကားေမာင္းတဲ့သူက ကားေပၚမွာ အတူပါလာတဲ့ အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးနဲ႔အတူ ကၽြန္မကိုပါ ထူးထူးျခားျခား မုန္႔ဘိုးေပးလာခဲ့ပါသည္။

ဖယ္ရီေပၚမွာ မိန္းကေလးဆိုလို႔ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနခဲ့တာမို႔ သူေပးလာတဲ့ မုန္႔ဘိုးကို ယူသင့္မယူသင့္ စဥ္းစားေနတာမို႔ ကၽြန္မလက္ထဲကို ကမ္းေပးလာတဲ့ သူ႔ရဲ႔ လက္က ေလထဲမွာ အေတာ္အတန္ၾကာတဲ့ အထိ ရပ္တန္႔ေနခဲ့ပါသည္။

ဒါေပမယ့္ ကားေမာင္းသူက ကၽြန္မ အေဖအရြယ္ ျဖစ္တဲ့အျပင္ သူ႔ကားကို စီးေနခဲ့တာလဲ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ရွိေနတာမို႔ သူေပးလာတဲ့ မုန္႔ဘိုးကို အားနာနာနဲ႔ ယူရင္း ေက်းဇူးလို႔ တခြန္းပဲ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

သူေပးလာတဲ့ မုန္႔ဘိုးဆိုတဲ့ ေငြပမာဏ တစ္ခုထက္ သူ႔ရဲ႔ အေရးတယူ ဂရုစိုက္မႈေၾကာင့္ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ခံစားလိုက္ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ကိုေတာ့ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ၾကည္ႏူးျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ အမွတ္ရေနခဲ့ပါသည္။

သူေပးတဲ့ မုန္႔ဘိုးကို ရျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မကို မုန္႔ဘိုးရယ္လို႔ သီးသီးသန္႔သန္႔ ေပးမယ့္သူေတြ ကၽြန္မပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တာ ႏွစ္ကာလ အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီဆိုတာကို စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ သတိထားလိုက္မိပါသည္။

ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္တည္ေနႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနခဲ့တာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာျပီျဖစ္ေပမယ့္ အေထာက္အပံ႔သေဘာမ်ိဳးမဟုတ္ေသာ အေလးေပးဂရုစိုက္မႈဆန္တဲ့ မုန္႔ဘိုးမ်ားအေပၚ တခါတရံမွာ ပီတိျဖစ္ခ်င္မိပါသည္။

ဒါေပမယ့္ တစံုတခုကို ရုတ္တရက္ အံ႔ၾသမိတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ျပီး ဆြ႔႔ံအေနတတ္တဲ့ အက်င့္ဆိုးတစ္ခုေၾကာင့္လဲ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မရဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈက အမ်ားနဲ႔မတူပဲ အသံမဲ့တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါသည္။

အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ကားသမားကို ေက်းဇူးစကားေတြ ေရပက္မဝင္ေအာင္ ေျပာရင္း ကားထဲမွာ ဆူညံေနခဲ့ပါသည္။

အလုပ္ကေန အိမ္ျပန္မေရာက္ခင္ အခ်ိန္ေလးမွာ ရွားပါးလွစြာ ရလာတဲ့ မုန္႔ဘိုးကို ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲ လို႔ စဥ္းစားရင္း ကေလးေတြမုန္႔ဖိုးရရင္ မုန္႔ဆိုင္ကို ေျပးၾကတာကို ျမင္ေယာင္မိပါသည္။

ကၽြန္မရတဲ့ မုန္႔ဘိုးက အမ်ားၾကီးမဟုတ္ေပမယ့္ အျပင္ဆိုင္မွာ ညစာတစ္နပ္ ေကာင္းေကာင္းစားလို႔ရတာမို႔ အမွတ္တရ ရလာတဲ့ မုန္႔ဖိုးနဲ႔ ညစာကို အျပင္မွာ ဝယ္စားမယ္လို႔ စိတ္ကူးလိုက္မိပါသည္။

ကၽြန္မေနတဲ့ အိမ္ေရွ႔ကို ကားရပ္ခ်ိန္မွာေတာ့ အျပင္မွာ သိသိသာသာ ေအးေနခဲ့ျပီး ကၽြန္မမွာ အေႏြးထည္အက်ီၤ မပါတာမို႔ အိမ္ထဲအရင္ဝင္ျပီး အေႏြးထည္ယူရမလား ညစာအတြက္ စားေသာက္ဆိုင္ကိုပဲ အရင္ေျပးရမလားစဥ္းစားမိျပန္ပါသည္။

ည ၁၁ ခြဲျပီးျပီခ်ိန္ မၾကာခင္ ညဥ္႔နက္ေတာ့မွာမို႔ အိမ္ေပၚျပန္တက္ရင္ အခ်ိန္ထပ္ၾကာေနမွာစိုးတာေၾကာင့္ အေႏြးထည္မပါပဲ ကၽြန္မတို႔အိမ္ရဲ႔ မ်က္ေစာင္းထုိးနားေလာက္မွာရွိတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကို ခပ္သြက္သြက္ သြားျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ကားလမ္းမၾကီးကို ျဖတ္ကူးဖို႔အတြက္ ကားအသြားအလာရွင္းမရွင္း ေစာင့္ၾကည္႔ေနခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မရဲ႔ အေနာက္နား ခပ္လွမ္းလွမ္းက အေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အရိပ္ႏွစ္ခုကို မ်က္စိေထာင့္နားေလးကေန မပီဝိုးတဝါးျမင္လုိက္မိပါသည္။

ေသေသခ်ာခ်ာ လွည္႕ၾကည္႔မိေတာ့ လမ္းေဘးနားက တိုက္ၾကီးတစ္ခုရဲ႔ အေမွာင္ရိပ္ေအာက္မွာ လူႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတာကို သဲသဲကြဲကြဲေတြ႔လိုက္ရပါသည္။ ပိုျပီး ေသခ်ာခ်င္တာမို႔ ေျခႏွစ္လွမ္းေလာက္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ျပီး ၾကည္႔ခ်ိန္မွာေတာ့ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္ ဦးထုတ္အစုတ္ေလးတစ္လံုး အေရွ႔မွာခ်ျပီး ပိုက္ဆံေတာင္းေနခဲ့တာကို ထူးဆန္းစြာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

ကၽြန္မ ေနခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ အခုလို ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူေတြကို ေတြ႔ဘူးျခင္းျဖစ္တာမို႔ အံ႔ၾသျခင္း မယံုႏိုင္ျခင္းမ်ားနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ကို သြားမယ့္ ကၽြန္မရဲ႔ေျခလွမ္းမ်ား အလုိုလို ရပ္တန္႔သြားခဲ့ပါသည္။

ႏွစ္ဦးစလံုး ေဒသခံေတြ ဝတ္တဲ့ အဝတ္အစားမ်ားကို ဝတ္ထားၾကသလို အဘြားအိုကေတာ့ ေစာင္ပုဝါ ခပ္ထူထူ တစ္ထည္ကိုပါ ထပ္ျခံဳထားခဲ့ပါသည္။

သူတို႔ဝတ္ပံုစားပံုေတြက ေဒသခံေတြဝတ္တဲ့ အဝတ္အစား အျပင္အဆင္ျဖစ္ေနတာမို႔ သူတို႔က ေဒသခံေတြလဲ ျဖစ္ႏိုင္သလို အျခားအိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

ဒါေပမယ့္ ဒီပြဲေတာ္အမီ သူေတာင္းစားလံုးဝမရွိတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ပိုက္ဆံေတာင္းစားဖို႔ အျခားႏိုင္ငံက တကူးတက လာၾကဖို႔ဆိုတာလဲ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ေနတဲ့ တိုက္ၾကီးရဲ႔အျခားတဘက္ အစြန္းမွာရွိေနတဲ့ ဖိနပ္ဆိုင္ၾကီးထဲမွာေတာ့ မနက္ျဖန္မွာ က်ေရာက္မယ့္ ပြဲေတာ္အတြက္ ေဒသခံအာရပ္လူမ်ိဳးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အလုအယက္ ေစ်းဝယ္ေနခဲ့ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အေမွာင္ရိပ္က်က် ေနရာေလးမွာ မထင္မရွား ထိုင္ေနခဲ့တဲ့ အဘိုးအိုနဲ႔ အဘြားအိုကိုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က သတိထားမိပံုမရပါ။

သူတို႔ေရ႔ွကို ေျခစံုရပ္ျပီး အေရွ႔မွာ ခ်ထားတဲ့ ဦးထုပ္ေလးထဲကို လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ ပူပူေႏြးေႏြး ရလာတဲ့ မုန္႔ဘိုးကို ထည္႔လိုက္ေတာ့ အဘြားအိုဆီက မသဲမကြဲ အာရပ္စကားသံအခ်ိဳ႔ကို ၾကားလိုက္ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေရွ႔မွာ ရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကိုေတာ့ ေသသခ်ာခ်ာ ေမာ့္မၾကည္႔ခဲ့ၾကပါ။

ကၽြန္မသူတို႔ကို ျပန္လည္မွ်ေဝလိုက္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႔ အမွတ္တရ မုန္႔ဘိုးေလးက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ညစာကို အျပင္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဝယ္စားလို႔ရႏိုင္သလို သူတို႔မွာ မိသားစုရွိေနမယ္ဆိုရင္လဲ မိသားစုတစ္စုစာ လံုေလာက္တဲ့ ညစာတစ္နပ္ကို ခ်က္စားလို႔ရႏိုင္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာခိုင္းလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သြားစားခ်င္တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကို လွမ္းျမင္ေနရေပမယ့္ ရုတ္တရက္ ျဖစ္လာတဲ့ အေျပာင္းအလဲနဲ႔ ကၽြန္မ ပူပူေႏြးေႏြးခံစားေနရတဲ့ ပီတိအခ်ိဳ႔က ကၽြန္မရဲ႔ ေျခလွမ္းေတြကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည္႔ေစခဲ့ပါသည္။

တကယ္ဆို အဲဒီအျပင္ဆိုင္မွာ ညစာစားဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ ပိုက္ဆံအခ်ိဳ႔ကၽြန္မရဲ႔ အိတ္ထဲမွာ က်န္ရွိေနခဲ့ေပမယ့္ အျပင္မွာ အမွတ္တရ ညစာစားမယ့္ စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳအခိ်ဳ႔ကို ျပန္ျမိဳသိပ္ျပီး ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ေဆာင္းညမွာ အိမ္ကို အေျပးျပန္လာခဲ့မိပါသည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ညစာခ်က္ဖို႔အနည္းဆံုး နာရီဝက္ေတာ့ အခ်ိန္ယူရပါလိမ့္မည္။ အလုပ္ျပီးတည္းက ဗိုက္ထဲမွာ မသိမသာ ဆာေလာင္ေနခဲ့ေပမယ့္ ေပးဆပ္မႈတစ္ခုအတြက္ ရလာတဲ့ ပီတိေၾကာင့္ ေဆာင္းညခ်မ္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ေႏြးေထြးေနခဲ့ပါသည္။

အိမ္ေရာက္ျပီးျပီးခ်င္းမွာလဲ ညစာခ်က္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနရင္း ေလာေလာဆယ္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အဘိုးအိုနဲ႔ အဘြားအိုကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိသလို ကၽြန္မေပးခဲ့မိတဲ့ မုန္႔ဘိုးက သူတို႔အတြက္ နည္းေနပီလားလို႔ ျပန္ေတြးမိတာမို႔ လုပ္လက္စအလုပ္ကို ပစ္ထားခဲ့ျပီး အေႏြးထည္တစ္ထည္ေကာက္ဝတ္ျပီး အိမ္ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းမိပါသည္။

သူတို႔ကိုေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေနရာကို ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဒုတိယအၾကိမ္ ထပ္မံအံ႔ၾသမိရျပန္ပါသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ မိနစ္အနည္းငယ္က ကၽြန္မေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အဘိုးအိုနဲ႔ အဘြားအို ႏွစ္ေယာက္စလံုး အဲဒီေနရာေလးမွာ မရွိေတာ့ပါ။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ လွည္႔ပတ္ျပီး လိုက္ရွာမိေပမယ့္လဲ သူတို႔ကို ေနာက္ထပ္ ျပန္ျပီးမေတြ႔ရေတာ့ပါ။

ကၽြန္မတို႔လက္ရွိအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ယူေအအီး ႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားက ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိေနခဲ့ျပီး အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံသားက ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းသာရွိပါသည္။

အခြင့္ထူးခံႏိုင္ငံသားမ်ားပီပီ ေမြးကင္းစကေလးကစလို႔ အလုပ္မလုပ္ပဲ အသက္လံုးထိုင္စားလို႔ရေနေအာင္ အစိုးက ကူညီေထာက္ပံံ႔ေပးေနသလို ႏိုင္ငံအတြင္းမွာရွိတဲ့ အလုပ္ဌာန ေပါင္းစံုကလဲ အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံသားေတြကို အျခားႏိုင္ငံသားေတြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ လစာပိုေပးျပီး အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြကို ဖန္တီးေပးထားခဲ့ပါသည္။

အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံသားေတြ သူတို႔ႏိုင္ငံတြင္းမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ရဖို႔ ဆိုတာ အိပ္မက္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ေဒသခံလို႔ထင္ျမင္လိုက္ရတဲ့ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူ ႏွစ္ဦးကို မ်က္လွည္႔ဆန္ဆန္ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ အျဖစ္က ကၽြန္မအတြက္ အေတာ့္ကို ထူးဆန္းေနခဲ့ပါသည္။

အဲဒီေန႔ကစလို႔ အျပင္ထြက္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ အလားတူ ေတာင္းရမ္းသူမ်ားကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား လိုက္ရွာခဲ့ဘူးေပမယ့္ အခုခ်ိန္ထိ ထပ္ျပီးမေတြ႔ရပါ။

ရွားရွားပါးပါး ၾကံဳေတြ႔လိုက္ရတဲ့ အဲဒီ ျဖစ္စဥ္ေလးတစ္ခုက ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ အရာေတြကို သူတပါးဆီက ရလိုက္လို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မိတဲ့ ပီတိတစ္ခုနဲ႔ သူတပါးလိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည္႔ဆည္းေပးလိုက္ရလို႔ ျပန္ျပီး ခံစားလိုက္ရတဲ့ ပီတိတစ္ခုကို တခ်ိန္တည္း တျပိဳင္တည္း ယွဥ္တြဲျပီး ခံစားတတ္ေစဖို႔ တိုက္ဆိုင္ေပးခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးလို႔ပဲ မွတ္ယူလိုက္မိပါသည္။

ဒုတိယအၾကိမ္ ခံစားမိတဲ့ ပီတိတစ္ခုကေတာ့ ေငြေၾကးတန္ဘိုးတစံုတရာ ပါဝင္ျခင္းမရွိတဲ့ ကူညီမႈတစ္ခုအတြက္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

ဒူဘိုင္းေႏြကာလရဲ႔ အပူျပင္းဆံုးအခ်ိန္လို႔ ဆိုလို႔ရတဲ့ ညေနေစာင္းအခ်ိန္တစ္ခုမွာ ခရီးစဥ္တစ္ခုအတြက္ ေလယာဥ္ကြင္းထဲကို ေရာက္ေနခဲ့ပါသည္။ ခရီးသည္ေတြ မေရာက္လာခင္အခ်ိန္ေလးမွာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလွ်ာက္ေငးမိေတာ့ ေလယာဥ္ရဲ႔ အျခားတစ္ဘက္ဆီမွာ အလုပ္မ်ားေနၾကတဲ့ ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားအခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။

မာက်ဴရီမီးေရာင္ေတြေအာက္မွာျဖစ္ေနတာမို႔ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ အက်ီၤမပါပဲ ေရာင္ျပန္ Safety jacket တစ္ထည္တည္းကိုဝတ္ျပီး ေခၽြးသံရႊဲရႊဲနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနတာကိုပါ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔လိုက္ရျပန္ပါသည္။ ျပင္းထန္လြန္းတဲ့ ရာသီဥတုေအာက္မွာ သူတို႔ခံစားေနရတဲ့ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္မႈကို ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ စာနာလိုက္မိျပန္ပါသည္။

မေယာင္မလည္နဲ႔ သူတို႔လုပ္ေနတဲ့ ေနရာနားကို ဆက္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ ကၽြန္မကို ျမင္ခ်ိန္မွာေတာ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က ခပ္လွမ္လွမ္းမွေနျပီး လက္ဟန္ေျခဟန္ျပျပီး ေရေတာင္းလာပါသည္။

စားေသာက္ဆိုင္ေတြနဲ႔ အလွမ္းေဝးလြန္းတဲ့ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ သူေတာင္းလာတဲ့ ေရကို ဘယ္လိုရွာရပါ့မလဲလို႔ ရုတ္တရက္စဥ္းစားေနတာကိုေတြ႔ေတာ့ အလုပ္သမားက ေလယာဥ္ဆီကို ထပ္ျပီး လက္ညိႈးထိုးျပျပန္ပါသည္။

သူ႕ညႊန္ၾကားမႈအတိုင္း ေလယာဥ္ေပၚတက္ျပီး ေလယာဥ္မယ္တစ္ေယာက္ဆီမွာ ေရေသာက္ခ်င္လို႔ ေရေလးမ်ားရႏိုင္မလားလို႔ ေတာင္းေတာ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးက တစ္ခါေသာက္ဗူး ပိစိေလး ၂ ဘူးကို ေပးလာပါသည္။

သူေပးလာတဲ့ ေရဗူးေလးက ၁၀၀ မီလီမီတာ သာပါေသာ ဗူးေလးျဖစ္ေနတာမို႔ ေရဗူးၾကီးၾကီးမရွိဘူးလားလို႔ ထပ္ေမးမိေတာ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးက ကၽြန္မကို ခပ္ျပံဳးျပံဳးၾကည္႔ရင္း ၁ လီတာ ေရသန္႔ဗူးတစ္ဘူးကို ထုတ္ေပးပါသည္။

၁လီတာဗူးကို ကိုင္ထားရင္းက အလုပ္သမားအေရအတြက္ကို ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ ေယာက္်ားသား ေလးေယာက္စာအတြက္ ဒီေရတစ္ဗူးနဲ႔ မေလာက္ဘူးဆိုတာ ေတြ႔လာတာမို႔ ေနာက္ထပ္ တစ္ဗူးေလာက္ထပ္ရႏိုင္မလား ေအာက္က အလုပ္သမားေတြ အတြက္ပါလို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပီးထပ္ေတာင္းမိပါသည္။

ကၽြန္မထက္ပိုျပီး စာနာတတ္ပံုရတဲ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးက ကၽြန္မကိုင္ထားတဲ့ ၁ လီတာ ေရဗူးကို ျပန္ယူျပီး ၂ လီတာဗူးၾကီး ႏွစ္လံုးကို ထုတ္ေပးလာပါသည္။

ကၽြန္မယူသြားေပးတဲ့ ေရသန္႔ဘူးၾကီး ၂ ဗူးကို မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ ကုန္ေအာင္ ေသာက္ပစ္လိုက္တဲ့ အလုပ္သမား ေလးေယာက္ကိုၾကည္႔ရင္း ရလာတဲ့ ပီတိတစ္ခုက အာရပ္အဘိုးအိုနဲ႔ အဘြားအိုတို႔ကို မုန္႔ဘိုးေပးလွဴစဥ္ကရခဲ့ဘူးတဲ့ ပီတိေလးလိုပဲ ခ်ိဳျမိန္ေနတာကို သတိထားလိုက္မိပါသည္။

သူတပါးရဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကူညီခြင့္ရတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကလဲ တစ္ခါတုန္းက သူရွားရွားပါးပါး ခံစားရဘူးတဲ့ ပီတိေလးကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ ကၽြန္မကို မွ်ေဝခဲ့ေျပာျပခဲ့ဘူးပါသည္။

သူလွဴခဲ့ဘူးတဲ့ အလွဴေလးက ေဆးကုသိုလ္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ေဆးဆိုင္မွာ ေဆးဝယ္ဖို႔သြားရင္း ေဆးဘိုးအတြက္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနတဲ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လွဴခြင့္ရတဲ့ အတြက္ အတိုင္းမသိ ပီတိျဖစ္ရတဲ့အေပၚ သူအျမဲတမ္း အမွတ္ရေနခဲ့ပါသည္။

ေပးသူနဲ႔ လက္ခံသူၾကားမွာ သူတို႔ လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ လိုအပ္ေနခ်ိန္ ရွားပါးစြာ တိုက္ဆိုင္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္လံုး ခံစားရတဲ့ ပီတိေတြက ႏွစ္ဆ မက တိုးေနမွာေသခ်ာလွပါသည္။

ေပးဆပ္လို႔ရလာတဲ့ပီတိမ်ားကို ေပးဆပ္ခြင့္ၾကံဳခဲ့ဘူးသူ မ်ားသာ ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားႏိုင္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

အထူးသျဖင့္ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းကင္းေသာ အတၱရမၼက္ကင္းေသာ အေရာင္မဲ့ေသာ ေပးဆပ္မႈမ်ားအတြက္ ရရွိလာတဲ့ ပီတိမ်ားကို လူသားတိုင္းခံစားဘူးၾကမွာ ေသခ်ာပါသည္။

ေပးဆပ္သူတစ္ေယာက္ရလိုက္တဲ့ ပီတိမ်ားရဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို ျပန္လည္ခံစားရင္း

ေပးလို႔ရတဲ့ ပီတိကို မွ်ေဝလိုတဲ့ ဒီပို႔စ္ေလးကေတာ့

ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မယ့္ ညီမငယ္ေလး ႏွင္းေဟမာအတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ပါ။

ႏွင္းနဲ႔မာယာ